Kül, kent ve ben

Kül rengine büründü gökyüzü sen gideli
Derken aniden bir görültü koptu küllerin arasından
Her biri ağlamaya başladı kalabalıktaki yalnızlığında
O da ne yoksa ben miyim ağlayan yastığıma gömülmüş!
Özlemek güzel de beklemek çok zormuş.
İlk kez farkediyorum bu tür yalnızlığı
Ama küller yalnız bırakmıyor beni,
Bir şarkı tutturmaya başlıyorlar gözyaşlarından.
Aslında bu kent yalnızmış da haberim yokmuş
Sen gideli beri.
Ben kentin içinde,
Kent küllerin içinde.
Güneşin doğuşuna bile izin yok artık,
Kül, kent ve ben
Seni bekliyoruz;
Bize aydınlık gerek,
Bize SEN gerek.