- Kategori
- Şiir
kül
gündüzler sunalım kanatlar taktığımız güne farklılaşalım
iyice parlatalım sıyırıp dallarından dağlarından sabahları
aynaları ovalım hohlayalım yazılmasın beni sil
yaşadıklarımızın çoğu sökülen yapraklar gibi zor
bi tiren çığlıyla doğdum ilk küçüle küçüle gidiyordu babam
ilikliyordu tabutunun düğmelerini kar yağıyordu
yapış yapış oluyordu insanlar konuşmalar ağlak
komşular geliyordu ellerinde bi tutam kül
mendillerini de almışlar yanlarına bi de fısıltılarını
bi de samanlarını dünya yanmış ne umur
ah ben sizi neden iyi bilmiyorum huylarınızı yumuşak
anneme ilk kez sarılmış kadar sıkı tuttum sözlerimi
ıslak kirpiklerimi iki yana ayırdım birinden ablam akar
yağmuru çok sevdim bi de mınnak kedileri
evin her yerinde tuz göleti ve tırnaklar
yaşını dik tut
yıkayınca geçer ölüm acısı