Kumrularım nerdesiniz?

Zaman zaman onlardan bahsetmişimdir.

Kumrularım…

Evin arka balkonunda devamlı beslediğim kumrularım vardı. Balkonda beni görür görmez hemen karşıdaki ağaçtan uçup bizim balkon demirine konarlar, ben de balkon duvarına buğdayları dökerim, dostluğumuz iyiydi.

Erkek olan mı yoksa dişisi mi bilemediğim birinin kanatları yamuk bir şekilde dururdu hep, hafif bir sakatlığı vardı herhalde.

Ev ahalisi tümden bir süre İzmir’den uzaklaşınca aklımda kaldı hep onlar, ama nasılsa bir şekilde karınlarını doyuruyorlar diye düşünmüştüm.

Heyhat!..  

Eve döndük iki gündür evdeyiz, bu sabah elimde yemleri bekliyorum gelsinler diye…

Yoklar…

Yoksa onlar da mı tatile gittiler?  Söyleselerdi ben götürürdüm, Çeşme’ye onları da..

Bana küstüler desem… O zaman karşıdaki tünedikleri ağaçta neden yoklar?

Merak içindeyim başlarına bir şey gelmiş olmasından.  Üstelik her ikisi birden, şimdi bir daha balkona çıkıp bakıyorum.

Yoklar…

Ama büyük bir umutla yollarını bekliyorum.

Bir anda geliverecekler sanki,

Bekliyorum…