Küskündü düşlerine...

Ağır adımlarla yürürken dalgın gözlerle kıyıya vuran küçük dalgalara baktı…

Yüreğindeki dalgalar daha güçlüydü… Durdu. Hemen yakınındaki banka oturdu. Hayat hızla akıyordu ama duyguları onu tutsak etmişti…

Adam düşünüyordu…

Kabus kadar ağırdı düşünceleri…

Küskündü denize, martılara, aşklara çoktandır… Sadece dalgaları dinliyordu.

Hani, neredeydi o yürek yangınları… Neden esmiyordu aşk rüzgarları…

Bir vapur düdüğüyle açtı gözlerini maviliklere.

Ufka daldı biraz… Sonra gökyüzüne… Bir martı usulca süzülüyordu ona doğru… Yalnızdı…

Ve denizle martıların dansını izledi bir süre… Elindeki kitaba döndü… Düşündü tekrar…  Adam deniz olmak istedi birden Ve deniz adam…

Düşüncesinde görüyordu adam… Dalgalar hırçın… Adamın içi ağlıyordu...

Eski bir caz plağı dönüyordu pikapta, hüzün vardı melodide… Dalgalarda hüzün vardı… Dokunsalar ağlayacaktı belki…

Elinde bir kitap vardı adamın, aşk sayfaları yırtılmış… Sadece hüzünler dolaşıyordu satır aralarında…

Hüzünlü insanlar dolaşıyordu… Aşksız insanlar dolaşıyordu...

Vurgun yemiş aşklar, buruk ayrılıklar ve ihanetler vardı sayfalar arasında…

Deniz buruktu, martılar buruk… Onların buruk bakışmasını seyretti adam…

Güzel olan tek şey güneşin parlaklığıydı…

Adam güneşe baktı… Martılarla öpüşen denize baktı…

Dalgaların, martıları baştan çıkarışını izledi…

Adam deniz olmak istedi, deniz adam…

Kitaba baktı tekrar, hüzün kol geziyordu hala… Fethetmişti yürekleri...

İnsan kaybolup gidecekti hüzün sarhoşluğuyla o sayfalar arasında…

Adam bütün bunları düşündü...

Birden, küçük bir yağmur damlası düştü yüzüne… Sonra bir damla daha…

Her damlada eskiyen anılar veda ediyordu yeryüzüne… Yalnızlık kuşatıyordu insanları… Hayatın garip yüzü belki de… İnsanın, yıldızların, dünyanın

yalnızlığını düşündü adam… Sıcak bir sevgiyi düşledi…

Her dokunuş sahteleşiyordu insanların ellerinde çoğu zaman… Bir yerlerde aşklar çoktan yitirmişti sıcaklığını… Ayaklar altındaydı sevgiler ve birçok soru işaretleri… Oysa hep aşk vardı bu dünyada ve bütün zamanlarında hayatların…

 Birden uyandı adam, gözlerini kör eden düşlerindeki uykulardan…

Baş kaldırdı hayatın hüzünlerine ve bütün elvedalara “hoşça kal” dedi coşkuyla…

 İşte deniz…

Dalgalar oynaşıyordu martılarla yine maviliklerin tüm gizeminde…

Adam denize baktı, bir ateş gördü… Yüreğiydi gördüğü, alev alev…

Gülümsedi sevda yangınına… Aşk vardı dünyada… Aşk vardı yüreğinde…

Seviyordu… Seviliyordu belki de, kim bilir… Mutlu oldu birden… Görmüştü denizde sevdasını ve yüreğindeki ateşi…

Ve onu tutuşturan aşkı… Sadece iki kelime döküldü dudaklarından…

“Seviyorum” dedi önce… Sonra denizi, martıları bir nefeste çekti içine ve…

“Aşk” dedi… Gözleri parladı birden... Ayağa kalktı…

Açtı kollarını iki yana… Denizle göz göze geldi… Gülümsedi hayata…

Martılarla göz göze geldi… Yüreği çarpıyordu… Yüreği oradaydı… Aşkı oradaydı… Deniz gülümsedi, martılar gülümsedi...

Adam denize yaklaştı... Gözlerinden akan iki damla yaş, denizle birleşip

karıştı aşk pırıltılarına… Ve usulca, bıraktı yüreğini denize, aşk ateşinin üzerine… Artık denizle barışıktı, martılarla da…

Ve adam deniz oldu özgür dalgalarla ve martlara yoldaş,

Deniz adam…

Erol Güldiken-  25.11.2012 / “ Adam Denizdi “ şiirimden…