Luna

Gecenin sisleri, en karanlık sırları, özenle, beyaz ipek tüllere, sararken

Güvercin hafifliğinde bir ayak değdi ak suya, usulca, ışıklar vadisinden

Modern zamanlardan, bir ilahe yürüdü, geçmiş acıların ayak izlerinden

Aynı taşlara bastı asırlarca ilerden acıları hissetti kanayan yüreklerden

Mavi boncuklu bir kolye bıraktı eline, karanlıktan gelen hayalet, aniden

Dokununca bildi sahibi acılarla ölmüş mutsuz gelin, binlerce yıl geriden

Kaçarken sevdiğiyle aşka bir okla delinirken düşmüştü, ak gerdanından

Uğur getirmeyen nazarlıktı kolye üstündeki kan lekeleri anıydı ölümden

Ay ilerlerken acıların ağırlığıyla usulca isteksizliği belliydi yavaşlığından

Halenin her yanına sinmişti gözyaşları, elmas, yakut, zümrüt, renginden

Büyüleyici beyazlığında vardı çokça umutsuz gelinlerin kefen iplerinden

Aşk her zaman acıya mahkûm umutlar, karanlığa bağlanmış, ayağından

Bulutlar örterken, dolunayın binlerce yıllık bilinmez gizini, sır kadifesiyle

Al ipekten bir duvaktı Zümrüd-ü Ankanın getirdiği Kaf dağının ötesinden

Kadın, yeni zamanlı bir bilge, kendi gücünün kölesi edilmiş, sevgisizlikte

Adam tüm zamanların aşk seyyahı deha, deli dolu esen kendini yıkan yel

 Birlikte içtiler aşk Kevser’ini ölümden önce yudumlanan zemzem niyetine

Nazan Apaydın Demir

31.04.2014