Madalyonun tersine bakmak işimize geliyor mu?

Bugün AKP'ye yüklenip, her yönüyle eleştiriyoruz. Eleştirilere bir göz atalım; Ilımlı islam projesini hayata geçirmeye çalışıyor. Anayasa değişiklikleriyle yüksek yargıyı siyasallaştırma cabasında. Yapmış olduğu açılımlarda başarılı olamadı. Suistimaller, adam kayırmalar, yandaş medya, işsizlik , iç ve dış borçun had safhada olduğu yani ekonominin bozulduğu konularının yanında, Dış siyasette tavizkar ve beceri noksanlığından eleştirip duruyoruz.

TSK'ya dokunmasına rıza gösteremiyoruz. TSK'nın içinde cuntacıların olabileceğini düşünmek bile istemiyoruz. Birçok darbe planları ortalıkta dolaşırken, birileri tarafından medyaya servis edilmesini ayrıca ergenekon soruşturması nedeniyle tutuklanan prof.ları içimize sindiremiyoruz.

Neden?

Bu olumsuzluklar 90 yıllık Cumhuriyet'imizde hiç yaşanmadı mı? Az veya çok yaşandığını biliyoruz. hatırlıyalım; Suistimaller yapıldı, hayali ihracatlar oldu, Anayasa'yı bir kere delsek ne çıkar diyen Başbakanımız oldu. Klor yolsuzluğu, İski skandalı yaşandı.Ülke 5 cente muhtaç duruma geldi. Enflasyon aldı başını gitti, faizler %200 lere fırladı. ABD'den Kemal Derviş'i ithal ettik bizi düzlüğe çıkarsın diye.

Her on yılda bir, seçilmiş insanlar askeri darbelerle siyasetten el çektirilmedimi? Diri diri insanlar Sivas'ta katliama uğrayıp yakılmadı mı?

Lakin bizim derdimiz bunlar değil, hiçte olmadı, taşın altına elimizi hiç bir zaman koymadık, koymaktanda kaçındık, kolaycılığı kabullendik, işimiz ne zaman sarpa sarsa, birilerinin himayesine sığındık.

Düşünün, üç kıtaya yayılmış tek imparatorluk olan Osmanlı İmparatorluğu 600 yıllık hükümranlığı sonunda yıkılmaktan kurtulamadı. Savaş ganimetleriyle, aldığı vergilerle ayakta durmaya çalışmanın neticesi olarak bu duruma düştüğünü hepimiz biliyoruz. Mustafa Kemal gibi bir dahi çıkmış hem bu ülkeyi kurtarmış, hem Cumhuriyet'i kurmuş, hemde siyasi ve iktisadi yönden rayına oturtmuş, bizlere teslim etmiştir.

Biz ne kadar sahiplendik veya birşeyler yapmak istiyenlere ne kadar yardımcı olmaya çalıştık, yoksa paçalarından tutup aşağıyamı çektik. Bir düşünelim; Çok partili döneme geçişte halkın büyük bir çoğunluğunun oyunu alarak meclise gelen Demokrat Parti'nin atılımlarını, icraatlarını görmezden gelip halkla bütünleşmesini kıskandık, meyve veren ağaç taşlanır hesabı, Menderes'in ''Kara Cüppeliler'' demek zorunda kaldığı Üniversite profları, Anayasa hukukçuları, kendini aydın sınıfına koyan elit tabakayı sokaklara döktük, askeri darbeye zemin hazırladık. Neden?

Çünkü biz her zaman kolaycılığı seçtik, taşın altına elimizi koyacağımıza, askerin darbe yapması ve iktidarı bize teslim etmesini bekledik. Neden? Halka inmeyi, köylüyle kucaklaşmayı zul addettik, biz seçkin elit tabakaydık. Onun için her on senede bir askerin iktidarı bize vermesini bekledik durduk. Ta ki bugünlere kadar.

Bugün AKP'yi tenkit etmemizin sebebi, bizim oyunumuzu bozması değilde nedir?

Senelerdir köy köy, mahalle mahalle, ev ev, fert fert bire bir görüşmeler, dert dinlemeler yardım ellerini uzatmalar neticesinde halkı etraflarında topladılar. Onlara paye verdiler, insan yerine koydular. Bugün ellerindeki çoğunluk neticesi, siyasi kararlar alıyorlar, Askere dokunabiliyorlar, Üniversitelere hakim olabiliyorlar, yargıyı hizaya sokabiliyorlar, Aydınım diye ortada dolaşanlara pirim vermiyorlar. Bildikleri doğrularda adımlarını atıyorlar.

İşte biz bunları hazmedemiyoruz. Oyun bozuldu..