Mahkeme salonu

Mahkeme duvarlarının yüzü soğuktur. Kim olursa olsun mahkemeye tanık bile olsa gitmek istemez. Bir kere mekan olarak ürkütücüdür. Yargıç yüksek bir yerde oturmuştur. Şimdiye kadar görmediği kalın yakası sırmalarla işlenmiş bir cüppe giymektedir. Hemen yanında kendisinin cezalandırılmasını isteyen, Yargıçla aynı hizada oturmuş gene ona benzer kıyafeti giymiş Savcı vardır. Kendisine ifade vermesi için gösterilen yer parmaklığı andıran kısıtlanmış bir mekandır. Her iki tarafında yine cüppeler giymiş avukatlar bulunmaktadır. Birde sıralarda muhakemeyi izleyen dinleyiciler. Yargıcın veya Yargıçların bulunduğu kürsünün hemen arkasında duvara yazılmış "Adalet Mülkün Temelidir" yazısı muhakeme sırasında defalarca okuyacağı ama bir türlü ne manaya geldiğini anlayamıyacağı yazı dekorun değişmez parçasıdır.

Korkunç an mübaşirin yüksek sesle adını soyadını söylediği zaman doruğa çıkar.

Yüzlerce kere ezberlediği ifadesini mırıldanarak ve belki de arasına dualar katarak girdiği salonda önce ne tarafa gideceğini nerede duracağını belirlemek için şaşkın ve ürkek hareketlerle etrafına bakar. Bu kısımda en şanslı olanlar çok zeki olmayan insanlardır. Öylece dururlar, mübaşir onlara hemen yerini gösterir. Daha zeki olanlar tahmini olarak hemen gidecekleri yeri belirleyerek oraya doğru yürürken ikaz edilerek gereken yere yönlendirilir.

Artık bundan sonrası tamamen şansa kalmıştır. Yargıç sert olabilir, sorduğu sorularla aldığı anlamsız cevaplar karşısında öfkelenirse babasının adını bile unutur insan. İşte bu durumlarda tek kurtuluş duvardaki o yazıyı okumak gibi gelir ona gözü takılır kalır.

İşlenen suçun büyüklüğü orada öyle de çok önemli değildir. Mahkemenin nizam ve intizamı ile duruşmaların usul ve adaba göre cereyan etmesi en çok istenen şeydir.

- El kol hareketleri yapma !

- Gülme!

- Sorduğuma cevap ver!

- Geç bunları, konuya gel

- Pişman mısın?

Yargıcın en çok kullandığı cümlelerdir.

Yargılanmak ve sorgulanmak .insanoğlunun doğduktan ve öldükten sonra en korktuğu olaydır.