Mahkum

Bir hayalin köşesine iliştirilmiş gibi yaşamayı kavrayışım, kavram karmaşalarında oradan buraya savruluşlarım. 

Bir kavanoz hapsi gibi. Kargaşaya karışıyor mahkûmun cama yapışan parmak izleri, yankılanan nefesi, başladığı yere getiren çemberin dönüşleri... 

 

Camın öteki tarafındaki seslerin varlığını hissedebiliyor, lakin solukların cama yayılan buğusu görüntüyü kapatıyor. Ya duyma yetisinden vazgeçmeli şimdi ya da görebilmekten feragat etmeli. Tabanları titreten varlıkları ama birilerinin, derinlerin duygusu. Görmekle duymaya olan ihtiyacın sıradanlığı bir şeyleri hissedebilmek için, yavan şey. 

 

Tüm duyulardan sıyrılıp duygulara sarılmalı. Göz kapaklarına çizilmeli sonra o hisler.

 

Özgürlüğün kanadından kopan fırçanın darbeleri, boyamalı yokluğun rengine kelepçeleri.

Mesken edinmeli, toprağın çatladığı yere gökyüzünden yama yapılan bir köşeyi.

Ürkek bir sessizliğin, koyu bir gecenin dinginliğini yorgan olup örtmeli üzerine. 

 

Gözlerinin içinde, yıkılmamak adına korkularından saklanan bir duvar var. 

 

Gözlerinin içinde, sağlam bir duvar değil, ardındaki dünyadan kaçan bir korkak var. Dinlemeyince duymadığını, duymayınca konuşmaya mahal olmadığı, konuşmayınca hislerini de lal sanan yaşama aç birisi var.

 

O mahkûmun içinde, kendisine kelepçe vuran bir mahkûm var.