Nefes almak...

“Her gün değil

 

Her an değil

 

Her nefeste acıyor her yerim

 

Ne bir defa ne bin defa

 

Kalmadı gözyaşı ağlamaya

 

Sor diyemem sana zor

 

Yaşayan ben sen değil

 

Zor diyemem zor

 

Tercüme etmem çok zor

 

Alıştığını kaybetmek bilir misin

 

Seni kaybettiğim gibi

 

Ben bilirim

 

Ben çektim

 

Kalbime gömdüm

 

Çok zor”

 

 

 

Sor-Atiye

 

https://www.youtube.com/watch?v=X3la2BA_5eo

 

Ormanda koşarken kulaklarında çığıra çığıra şarkı söyleyen bir Atiye “Sor” mu yoksa “Zor” mu diyordu!

 

“Kaybetmek

 

Yok olmak

 

Var olmamak”

 

Normalde yoksa, nasıl olurdu da acısı var olabiliyordu. Bir yerlerde okumuştu: “En büyük acı aşk –gönül- acısıdır.”

 

Çeke, çeke yanmıştı. Yüreği burulmuştu. Gözlerine hüzün çökmüştü ve böylece göz bebekleri normalden daha küçük gözüküyordu.

 

Koştukça acısı hırsa dönüşüyordu acısı. Baldırını zorladıkça zorluyor, yürek acısını fiziksel acıya dönüştürmeye çalışıyordu.

 

Bir taşa takıldığını hissetti ve takla üstüne takla atmaya başladı. Önce bir dala sürttü sırtını , arkasından kafasına bir taş çarptı ve bayıldı.

 

Anlamadığı şekilde yürek acısının bünyesinden çekildiğini hissetti. Arkasından vücudunun oynamadağını fark etti. Kalbini dinlemek isterken, onun atmadığını anladı.

 

Evet, olmuştu işte, aşk acısından ölmüştü. Ve o kadar basit ve kötü bir ölümdü ki hiçbir şiirsel tarafı olmadığı gibi, “oh olsun” der gibi ölmüştü! Ya da daha doğrusu b.k yoluna gitmişti!

 

Ve aşkından ölmüştü!