Manavlar kapanıyor... çocukluğum ölüyor...

Bakkallardan sonra sıra manavlarda. Süper marketler hızla açıldığından beri onlara uğramaz olduk. Ancak dayanabildiler ve teker teker kepenk indiriyorlar. Sebep olarak ta marketlerin -kendi aralarındaki rekabetten dolayı- ucuz mal satmalarını gösteriyorlar.

Tek sebep bu değil tabii ki. Toplumca çok değiştik. Biraz da tembelleştik. Tek tek bir yerlere uğramaktansa, bir kasada ödeme yapmak daha kolay geliyor. Halbu ki ne sizi karşılayan bir ses ne de güler yüz var. Garip gelmiyor, çünkü biz de öyleyiz. Beklemiyoruz böyle şeyleri. “Aman alacağımı alayım da kaçayım” diyoruz. Bence asıl sebep: Mahalle kültürümüzün kalmayışı. Şehirden uzak sitelere yerleşerek mahallesizleştik. Sanki eve değil de, koruma eşliğinde hapishaneye giriyoruz. Öyle ya ! Kimse kimseye merhaba demediğine göre hepimiz birer suçluyuz.

En çok çocuklara üzülüyorum. Bırakın koşmayı, yürümüyorlar bile. Onları tıkıyoruz bir apartman tepesine, evden çıkarken ya servisle ya arabamızla gideceği yere götürüyoruz. Peki bu çocuk ne zaman yürüyor? Araba, insan trafiğine ne zaman alışıyor?

Onlara her şeyi dört duvar arasında sağlamaya çalışıyoruz. Evde elektronik oyunlarla, dışarıda ana okul, yuva gibi “ismi sıcak” mekanlarla vakit geçirsin istiyoruz. Siz sokakta düşüp, dizini yaralayan bir çocuğu en son ne zaman etrafınızda duydunuz? Ya da sek sek oynamak için yere, tebeşirle çizen bir kız çocuğu gördünüz mü?

İstanbul’un en eski semtlerinden birinde doğdum ve büyüdüm. Hala da buradayım. Mahallemdeyim. Manavı, bakkalı ve yufkacısı olan bir mahalle. Her gün topuklarım giriyor diye sinir olduğum arnavut kaldırımlarını belediye tek tek sökmeye başladı. İstediğim markayı bulamadığım için uğramadığım bakkal artık bana gülmüyor. Yıllar yılı alışveriş yaptığımız manav, domatesi seçmek istediğim için hayretle bakıyor. Ve ben çocukluğum gidiyor diye üzülüyorum.