Maneviyat insanı yitişe maddiyat ise bitişe götürür

Aslında her ikisi de bir yere götürmez, gitmek istediğiniz yere gidersiniz ama yanlış yolculukların sonucu böyle olur demek istiyoruz. İnanç güçlüdür ama inançta bilinmezlik vardır; kişi içinde bulunduğu manevi var olmayı algılayamayabilir. Bir de kolay ikna olmuyorsa, sorgulayan kişiliği varsa manevi âlemlerin bilinmezliğinde kaybolur.

Maneviyat düşünerek bulunan bir şey değil var olan bir inanç sistemini kabul etmedir.  Bazıları hiç de kaybolmazlar; çünkü algıları sağlamdır (maneviyatın gerektirdiği gibi) Sorgulayan kişiler inançları ne kadar güçlü olursa olsun şüphe içindedirler. Onlar için bilinmezlikler vardır. Bilinmezlik maneviyatın özelliğidir. Ve insanın bilinmezlikte kaybolması çok normaldir.

Manevi âlemin sınırları yoktur. Nerede başlayıp nerede bittiği belli değildir. Sorgulamadan kabul edersen sorun yok. Öğreneyim dersen ve de aklınla öğrenmeye kalkarsan yandın. Maneviyat vadilerinde kaybolup gidersin. Aslında ideal olan sorgulamadan bağlanmaktır. Ama bunu herkes yapamaz. Din öğrenilmez, mantığa vurulmaz; çünkü maneviyat algısı ve bizim algımız farklıdır.

Maddiyatta insanların neden tükendiğini biraz düşünürsek buluruz. Maddiyatta tükenen insanlar basit insandır. Çünkü maddiyatta tükenmemek mümkündür. Bunun için yaratarak, biriktirerek, değiştirerek, geliştirerek ilerlerseniz maddi âlem de tükenmez. Oysa basit insan kullanıp atar. Tamam, sonuçta maddi bir değer eskiyecek, tükenecek, değeri kaybolacak ve biz onu kaldırıp atacağız. Ama  ata ata giderseniz bir gün bakmışsınız ki maddiyat da tükenmiş.

Maneviyatta kaybolmak, maddiyatta da tükenmek insanı hiçliğe götürür. İntihar edenler bu kişilerdir. Ben dinimi aklıma göre yaşarım derseniz bir süre sonra ya dininiz kaybolur ya da aklınız. Daha kötüsü ikisinin birden kaybolması. İşte burada bir yöntem var. Maddiyattaki basit insan maneviyatta maneviyatta ki sorgulayan insan da maddiyatta olmalı. Yani ikisi yer değiştirmeli. Bu takdirde ne maneviyatta kaybolur ne de maddiyatta tükenirsiniz.