Mantık, vicdan ve duyu

İnsan yaşamında temel iki doğal rehberi olduğunu gözlüyorum; birincisi his, ikincisi mantık.  

Çocuk doğumundan olgunlaşmasına kadar hisleriyle hareket eder.  

Olgunlaşmak; ceza ehliyetine sahip olmak değil, mantıkla hareket edebilmektir.  

Bazıları yaşamının sonuna kadar hisleriyle hareket eder, özetle hep çocuk kalır.  

Çocukluğu aşmak için mantığını ya kendi doğasında geliştirir veya eğitimle destek alabilir.  

Ancak ne yazık ki; çocukluğu aşmak için gerekli mantık alt yapısı için temel eğitim programında yer olmadığı için; insan görgüsü kadar mantığını geliştirebilmektedir ki; ergenlik yaşında çocuğu olan ebeveynleri izliyorum; kimsenin çocuklarının mantığının gelişmesine ilişkin bir kaygı taşımadığını algılıyorum.  

Çocuğu eğitim kurumuna teslim edip mantığa dair dahasını düşünmemek ebeveynlerinde mantıklarının tam oturmadığının göstergesi gibi duruyor.  

O zaman büyükten çocuğa her insan hisleri ile başladığı hayatın sosyal akışında törpülendiği şekilde bir mantığı oluştuğunu düşünmekten başka bir alternatif yok gibi.  

Oysa, ben sen o, biz siz onlardan oluşan yaşamın akışında kabul gören temel davranış biçiminin kendine ve başkasına zarar vermeden hayattan alabildiği kadar keyif almaksa bunun da bir hisse dayandığını inkar etmek mümkün mü?  

Kim ne kadar mantıklı olduğunu söyleyebilir, hem söylese bile neye göre? sonuçta her mantıkta bir hisse dayanıyor gibi.  

Mantık hisse dayanırken; insanların çokça kullandığı VİCDAN yani kişinin iç terazisinin de temelinin yine hisse dayandığı anlaşılmaktadır. Çünkü vicdan yaptığını doğru görme halidir. 

Zorlanmadan ve kimseyi zorlamadan yaşanacak keyifler umuduyla, arzusuyla...