Mart' ın Sekizi

“Kadınlar size Allah’ ın emanetidir.” Ne güzel söylemiş Peygamber Efendimiz…

Emanet; “birine, geri alınmak üzere, geçici olarak bırakılan, teslim alan kişice korunması gereken…” anlamına gelir. Ne kadar basit ve net öyle değil mi?

Peki sizce nedir emanet?

Senin olmayanı sende kalmaya zorlamak mı? Ya benimsin ya toprağın mantığıyla sahiplenmek mi? Sözüm ona namus(!) adı altında her şeyi mübah görmek mi? Gerektiğinde dövmek; yeri gelince yerlerde sürüklemek mi? Hak ettiğini düşünerek hakaret etmek, vahşice, canice öldürmek, … mi emanet?

Albert Camus demiş ki: Bir ülkeyi tanımak istiyorsanız, o ülkede insanların nasıl öldüğüne bakın!

Bir bakın kadınlar nasıl ölüyor bu ülkede…

Yine bir 8 Mart haftasına kadın katliamlarıyla başladık. Yıllarca aynı yastığa baş koymuş insanların birbirine tahammülü kalmamış. Sokak ortasında hatta inanılır gibi değil çocuklarının gözleri önünde yakıp yıkarak bitirmek istiyorlar o geçen günlerini…

Ne acı! Şiddet ne zamandan beri bu kadar doğal karşılanır oldu bu ülkede? Ya da şiddet sadece vurmak mıydı? Gönül kırmak, hor görmek, sevgiden uzak bir yaşam da şiddet değil miydi? Sevmek, bu kadar mı zordu değer bilmek?

Elbette ki insanız, yanlışlarla varız yeryüzünde, birbirimizden bambaşkayız. Yeni başlangıçlar gibi, ayrılıklar da doğanın kanunu aslında. Çünkü o mutsuz evler yuva değildir çocuklara, birlikte olan o anne babadan hayır gelmez kendilerine bile…

Yaradılış itibariyle tabi ki çok farklıyız, hiçbir erkekten bir kadının gözünden bakması beklenmiyor dünyaya. İstenen sadece farklılıklara anlayış, fikirlere saygı, en önemlisi de sevgi… Olmuyor mu? Yolların ayrılığı…

Keşke kadınların değerinin hatırlatıldığı bir güne ihtiyaç bile duyulmasa... Keşke ruhu hasta, gönlü boş, beyni cahil kalmış insanlar olmasa… Keşke kadının bir eş, bir anne, bir evlat olmasının ötesinde O’ nun bir can olduğu artık unutulmasa…

Kadına kendini ve her gününü özel hissettiren, insan olabilen, insan kalabilen herkese selam olsun…