Martılar sokak çocuklarıdır denizin

O’nu karanlıkta usulca soydum

öylece savunmasız kaldı

tüyleri koparılmış bir martı misali

öylece üryan kaldı

sanki üzerinden sıyrılıp

akan ipek değil yalandı

geriye kalan sadece aşk

çırılçıplak bir aşktı

sanki çırparak kanatlarını

gururun kayalıklarından

taa ki ruhuma kadar

gözleri sımsıkı kapalı

ve soluksuz uçacaktı

utanması bu yüzdendi anladım

aşkın aynasında bir tanrıçanın

hiç değilse dedim

hiç değilse bir deniz feneri

olarak kalayım yüreğinde

bırak ta yol göstereyim sana

aşka dair açıldığın denizlerde

belki başka bir hayatta

martı ve deniz feneri

olur dedi adlarımız

yeni baştan yazılır

o vakit yazgılarımız

çünkü dedi sevişirken

martılar da bizim

gibi sokak çocukları

değil mi ki denizin

öp dedi sonra beni

öp beni kimsenin

öpmediği yerimden

sonra bir martı çığlığı

belki de başka bir şey

kesti sözlerimizi

düştüğümüzü biliyorduk

açamadık gözlerimizi

aç dedi bana aç artık

ne olur aç gözlerini

açtım baktım gagası kan içinde

yorgun kanatları ıslak

ve bin telaş içinde

konduk sonra bir geminin bacasına

tükürdük kaptanın sarhoş gölgesine

artık dedi gidebilir miyim

kalmadı yorgunluğumun

ve hüznümün anlamsızlığı

bu yolculuk bana dair

ben sokakların çocuğu

sen çocukluğumun sokağı

giderken şöyle dedi;

bir mızıka çal yeter

kanatlanır gelirim

yalansız kalacaksak eğer

sevişmek ölmeye değer.

Kağıt Gemilerin Kaptanı / 2009 Şubat