Masal tanrıçası

Hayalî sevgilisine şiirler yazan bir şair varmış. Şair, yazdıklarını kendinden bile kıskandığı için gizli bir yere kaydetmek istemiş. Ne yapsam da yazdıklarımı kimse bulamasa diye düşünürken bir gece rüyasına giren bir peri ona şöyle demiş : "Gözyaşlarını biriktir, onları mürekkep gibi kullan. O zaman yazdıklarını kimse okuyamaz.."

Adam günlerce ağlayıp gözyaşı biriktirmek için uğraşmış, ama nafile. Biriken birkaç damla gözyaşı şişeye konmadan kuruyuveriyormuş. Şair yazdığı şiirlerin gizli kalmasını sağlayabilmek için gözyaşı biriktirmek zorundaymış..

Ancak acı çekerse gözyaşı biriktirebilceğini fark etmiş ve imkansız aşklar yaşayıp bol bol acı çekmiş. Öyle büyük acılar çekmiş ki şişe şişe gözyaşı , sayfa sayfa aşkl şiiri...ama o şiirlerin yazıldığı sevgilinin henüz bir cismi yokmuş ortada...

Şair bu şiirleri yazdığı defteri sürekli yanında taşıyor ona gözü gibi bakıyormuş. Gözyaşıyla yazdığı bu sayfalarda hiçbir şey görünmüyormuş. Önceleri onu mutlu eden bu durum üzmeye başlamış , çünkü şair yazdıklarını unutuyormuş. Onun tek kurtuluşu yazdığı şiirleri okuyacak sevgiliye ulaşabilmesiymiş, çünkü ancak hayalî sevgilisine ulaştığında o sevgili okuyabilirmiş bunları..

Şair bu unutmaların da acısıyla dolaşırken bir gün ormanda, yağmura yakalanmış, sucuk gibi ıslanmış. Sığınacak bir yer ararken küçük bir kulübeyle karşılaşmış. Bir girmiş ki içeride gürül gürül yanan bir soba...Sobanın üstünde bir çaydanlık...Ürpermiş." Kimse var mı?" diye seslenmiş. İçeriden saçları çift örgülü, kara gözlü, kara kaşlı bir kız çıkmış. Minicik yüzündeki kocaman gözlerinde bin yaşındaki bir ninenin olgunluğuna bir çiçek gibi nakşedilmiş on iki yaşındaki bir çocuuğun masumluğu varmış.

Bu nasıl bir insanmış ki böyle?

Sevilecek küçük bir kız mı ?

Âşık olunacak bir kadın mı?

"Çay içer misin ?" demiş örgülü saçlı kız. Başını sallamış adam. Cebinden defteri çıkarmış, kuruması için masaya bırakmış...Kız masalı almış ve okumaya başlamış. İşte o masal bu masalmış...