Masallara inanmayan çocuklar

Yağmuru gördüm ağlamayı unutan gözlerinde, yarım kalan izmaritleri toplamaya çalışırken yerden. Başıma üşüştüler sonra görünce beni, "Abi bi sigara versene..." sözcükleri döküldü titrek dudaklarından, verdim. Abi be bi de ekmek parası versen senden kralı yok bu dünyada, yanında biraz katıkla ekmek alıp geldim bakkaldan. Pek de hoşlarına gitmedi bu aslında, tiner alacaklardı belki de, biraz da olsa dindirebilmek için yalnızlıklarının ve de çaresizliklerinin sancısını. Bir kez daha baktım gözlerine görmek istercesine umudu, bir kez daha baktım görebilmek için geleceği ama yoktu yağmur vardı yalnızca. Sevgiyi sordum usulca, güldüler "Tanımıyoruz" dediler, kim sever ki bizi. Acıyı sordum "En kadim dostumuz" dediler, ayrılmaz ki hiç yanıbaşımızdan. Korkuyu sordum, neden korkalım dediler, neyimiz var ki kaybedecek...

Çocuk oldular sonra yine, çalınmış hayatlarına inat koşturarak gittiler, çöpten buldukları bir su şişesinin peşinden. Gözden kayboldular tarifsiz bir acı yükleyerek sol yanıma, emanet bırakarak gözlerindeki yağmuru...