Masum değiliz hiç birimiz...

İnsanın içinde hiç bitmeyen işgal tutkusu. Kalpleri ele geçirmek, beyinleri zaptetmek, yaşadığı her yerde izler bırakarak hiç boşluk bırakmamacasına hınca hınç doldurmak. Belki yazı yazma tutkusu da boş bir sayfayı ele geçirme isteğidir ne dersiniz?

Hele ‘’ilk olma’’ duygusu… Karla kaplı bir yolda ilk benim ayak izlerimin olmasının verdiği keyifin yanında, yeryüzünü dar görüp uzaya saldıran insanoğlunun heyecanını anlıyorum. Hayır hayır bu konuda dürüst olalım iktidar sahibi olmak niyetinde olmadığımızı ne kadar yüksek sesle söylersek söyleyelim gerçek bu değil hepimiz biliyoruz. ’’Karşılıksız sevgi’’ mi dediniz hani çocuklarımıza beslediğimizi söylediğimiz türden mi?… Onlarla birlikte nefes alırken bir gün bundan vazgeçebileceğinize inanıyor musunuz gerçekten?

Herkesi olduğu gibi kabul ederiz güya… Peki değiştirmeyi denemediğimiz hangi sevdiğimiz kaldı. Beklentisizlik (işgalden vazgeçiş ise ) sevgiyi sürdürür mü sizce? Ya da, sizin gibi mi düşünür sevdiğiniz?

Ve çoğu kez bunu kullanırız yani karşımızdakini çok sevdiğimizi ve aslında onun her zaman iyiliğni düşündüğümüzü söyleyerek hem kendimizi hem onu kandırmaya çalışırız, ne kadar inandırıcı olursa! İşgaller o ülkenin iyiliği! için yapılır zaten...

Örneğin Tv'lerde yapılan boş programların nedeni; halkın sorunlardan uzaklaştırılmasıdır.