Matador kanaryalar

Bir başkadır Saracoğlu geceleri. Şubat ayazında bile ateşböceklerini görmeniz mümkündür, rengi sarı-lacivert olan… Isıtırlar renkleriyle geceyi.

Kutsal çubukluların krampon bastıkları çimlerin kokusu işler ciğerlere püfür püfür.

Anderlecht, İnter, Psv ve Cska’dan sonra bu kez, son iki yılın uefa kupasını boynuna kolye yapan Sevilla misafir oluyor kutsal topraklarımıza. Üstelik kolunda, “Yılın takımı” künyesiyle.

Karton fabrikamız, maraton tribünü, mesaiye bırakıyor diğer tribünleri ve dağıtıyor elindeki renk renk kartonları.

Kartondan ev yapmayı öğreten Anne-Babalar, palamut yaprağına “1907” yazmasını öğretiyorlar bu kez çocuklarına, Telsim üst tribününde.

Bir ayda 10 adet ergenlik çağına gelmiş olan goller atan Kejo, “11’incisi size” diyor rakibe kafasıyla.

Tribünlerdeki ebeveynlerin, çocuklarına taraftarlık figürleri öğretmelerine özenen Edu, “kendi kalene nasıl gol atarsın” ı öğretiyor rakip oyunculara.

“Güzele bakmak sevaptır” öz deyişimizi; “Arkadaşının yanlışını örtmek sevaptır” olarak değiştiriyor altın kafasıyla Lugano. Kurtarıcısı oluyor bir başka deyimle kaleyi şaşıran partnerinin.

Escude çocukken, mahallesindeki kasabın et doğrayışını fazla izlemiş olacak ki, Carlos’un bacağını kurban seçiyor kendine attığı beraberlik golü sonrası. Yenen gol umurlarımıza gelmiyor. Çünkü biliyoruz ki çiçeği burnunda Baba Semih var. Girer ve keser dönüş biletini Sevilla’nın, Alex’in asistliğinde. Suskunluğumuzun nedeni, Carlos’umuzun sakatlanıp çıkması.

Rakibin gollerini de gözümüzün içine baka baka, “GOAL” şeklinde haykıran tuhaf skorboard sonlara dem vururken, yukarıda belirttiğim, fikrimizin ince gülü gerçekleşiyor ve kaptanlığa çok yakışan Alex, yapıyor Semih’e o meşhur alışa gelmiş asistlerinden birini. Alçak gönüllü kramponuyla noktayı koyuyor geceye Semih.

“Armudun sapı, üzümün çöpü” zihniyetine esir düşen bazı kalemşörler dudak büküyorlar alınan bu 3-2’lik galibiyete. Şu saatten sonra şampiyonlar liginde farklı kazanmanın hayalden öte olmayacağını unutmuş gibiler…