Mavi Bazen Ayrılık Çalar

Bilemedim yürümesini ayrılığın çıkmaz sokaklarında

Gidemedim, herkesler giderken mavi ayrılıklara

Yağmur gibi sızdım toprağın vefalı bağrına

Mutluluğun yaşandığı büyük anlarda

Mavi ayrılıklar çalarmış kapıyı

Yüreğim kabul etmedi bu ayrılığı

Sevmek yetmeli her şeye, herkese

Yetmezmiş oysa bilemedim

Bilemedim ölüm rüzgarları esip

Mavi ayrılıklar ekermiş yüreğimin ortasına

Özlemin kıyısına kamp kuran yüreğim

Laf anlamaz söz dinlemez yüreğim

Yetmez mi bunca acı anla artık

Farkında olmadan insan alışırmış her şeye

Bilemedim, alışamadım

Hüzne boğulmuş mavi ayrılıklar yaşadım

İsyan etti yüreğimin mavi sevdaları

Ölme, gitme, kal bu şehirde

Ben bu ayrılığı kabul etmedim,

Anlamadım

Alışamadım...

Aklımda sevdiğim şairlerden mısralarla yürüyorum. Yürümeyi unutmuş ve yeniden öğrenen bir çocuk gibi..