Mektup yolculuğu

Yıllar önce bu vadiye geldiğim günü anımsadım. Çok uzun ve zorlu bir yolculuktan sonra bitap bir halde yemyeşil vadiyi ve ortasında öylece duran evi gördüğümde, yığılır gibi yere diz çökmüştüm. Gücümün son damlasındaydım. Üzerimde kaba, boyanmamış, doğal iplerle dokunmuş kumaştan bir elbise vardı ve ıslaktım. O kadar çok üşüyordum ki, her hücremin titrediğini hissediyordum. Bir müddet dizlerimin üstünde çöküp kalmıştım.

Dağların ortasında yemyeşil küçük bir vadiydi. Tam ortasında ağaçtan yapılmış, önünde geniş verandası bulunan bir kulübe vardı.Arkasında ormanlarla kaplı yemyeşil dağlar yükseliyordu.Benim geldiğim tarafta, yani arkamda karla kaplı, dönüp bakmaya bile cesaret edemediğim dağlar vardı.Yarı sürünerek, yarı yürüyerek eve yaklaştım.Veranda da sallanan bir sandalye duruyordu.Kapıyı açıp içeri girdim.Tahta bir masa, duvara dayalı bir tel dolap ve köşede bir şömine...Sandalyeyi içeri taşıyıp, odanın bir kenarında istifli olarak duran odunlarla şömineyi yaktım.Üzerimdeki kaba kumaştan elbiseyi çıkarıp, yerde duran temiz ve bembeyaz çarşaflardan birini üstüme dolayıp, sallanan sandalyeye oturdum.O kadar çok yorgundum ki, yüzyıllarca, aylarca belki de günlerce uyudum.

Dünya durmuş gibiydi. Sadece şöminede yanarken çıtırdayan odunların sesi ve kuşların cıvıltısı geliyordu kulağıma.Günler, saatler belki de dakikalar sonra gözlerimi açtığımda sıcak bir şeyler içmek istediğimi fark ettim.Yavaşça kalkıp tel dolaba gittim.Hareketlerim hala çok yavaştı.Biraz çay ve isten artık kararmış bir demlik buldum.Az su koyup kaynatıp çayı demledim.Çiğ çay kokusundan nefret ederim.En az bir yirmi dakika demlenmesini bekleyecektim.

Yirmi dakika...dünyanın tersyüz olmasına yetecek hatta artacak yirmi dakika.Karlı dağlar hala karşımda duruyordu.büyük bir zorlukla aştığım, bütün arkadaşlarımı, herşeyimi kaybettiğim, donma tehlikeleri atlattığım ve yırtıcı hayvanlarla mücadele ettiğim karlı dağlar...

O kadar uzun ve yorucu bir öykü ki bu....Sanırım baştan anlatmalıyım...
EBRU (devam edecek)