Meleğim öldü!

9 aylıktı. Salınarak yüzerdi. Kıpkırmızı gözleri vardı. Akvaryumun hakimiydi. Kimseyle yemeğini paylaşmaz, diğer balıkları döverdi. Nasıl da hakimdi...
Bahar geldi. Eşleşsin dedim. Eş aldım.
Birbirlerini beğendiler. Ama eşi çok yaşamadı, hemen öldü.
Ardından meleğim de öldü.
Önce yemekten kesildi, sonra öldü.
Kaskatı solgun balık bedeni, kocamandı. Gözleri donuktu. Ağzı açıktı.
Nefes almaya çalışırken ölmüştü belli ki.
Güzeldi meleğim.
Bir zamanlar güçlüydü.
Cesedini çöpe attım.
O an içim sızlamadı nedense.
"Neden sızlamıyorsun içim?" diye sordum.
"Ölü meleğin geçmişte kaldı, şu anı yaşa , şimdi melek yok" dedi.
Sonra gelecek seslendi bana.
"Heeey akvaryumunda boşluk var, yeni melekler alsana, sürüyle al hem de, eşleşsinler. Eşleşmeyen, akvaryuma fazla gelenleri büyüdükçe geri ver, kimse ölmesin." dedi.
"Öyle yapayım" dedi şimdiki zaman.
Her canlı gibi ölüm anı bana geldiğinde, sadece o anı yaşamak istiyorum, basitçe ölümü yaşamak istiyorum. İşte o an çok huzurlu, çok sakin, çok mutlu, çok hafif… Ölüm hiçlik değil, bir an. Bir son değil, bir an. Bir yok oluş değil, bir an. Geçip gidiyor.
İnsan olarak kendimize çok fazla değer verdiğimiz için ölümü kabullenemiyoruz. Basitçe “ölüm bir an” demek yerine, “ben nasıl ölürüm” diyoruz.
Meleğim öldü. Cesedini çöpe attım. Yeni melekler alacağım. Akvaryum devam edecek.
Gömülmek veya yakılmak, cesedimizin ne şekilde ortadan kaldırıldığı, sanıyorum geride bıraktığımız, sevdiklerimiz için önemli. Yoksa ben ölmüşüm, cesedimi kurtlar, böcekler, köpekler , balıklar, mikro organizmalar yemiş, küllerim havaya karışmış, benim için çok da önemli olmayacak gibi. Cesedimi çöp tenekesine bile atabilirler. Ama sanıyorum sevenlerim buna izin vermezler. Bense sadece ölüm anını yaşayacağım.