Memed

Bir ülküm vardı: Kızılelma, Turan ülkesi

Sevdalandım ona sonsuza dek, terketmemecesine...

O sevgilimdi, o uzak ülkümdü, o bir idealdi

Ama ne çare kandırdılar, iğfal ettiler saflığımı

Bir genç kızı aldatır gibi o uğurda gençliğimi çaldılar

Kirli, pis, kokuşmuş ve doymayan arzuları, hırsları uğruna

Kimler mi? İnandıklarım, sevdiklerim, hayranlık duyduklarım

Hatta en çok olmaz canım dediklerim de vardı

Ben gözü yeni açılmış bir bağ gibi üzüm yetiştirecektim

Tüm insanlık yesin, mutlu olsun, savaşların yerini barış alsın diye

Ama barışa giden yola savaşla çıkardılar bizi

Sonradan anladım ki barışa değil, savaşa çıkarmışlardı

Kendileri küflü zevkhanelerinde purolarını tüttürürken

Ben, sen, o biz, hepimiz onların bitmeyen arzularına hizmet

Onların şaşalı hayatlarına zimmet için

Beyinleri yıkanmış kurulmuş, onları efendiliğe götüren köleler olmuştuk

Böyle istememiştik Memed

Böyle değildi hayallerimiz

Biz sevi uğruna, insanlık uğruna, insana hizmet için

Çıkmıştık yola taa Urum'dan Maçin'e...

Bir hazar'dan bir Hazar'a uzanacaktık sevgi ile

Ama Edirne'den Kars'a kadar kan döktük,

Kan döktürdüler

Hem de Şehadet gibi kutsal bir kelimeyi pelesenk ederek

Şehit kanlarını alnımıza Kınalı kKuzu misali sürerek

Meydana sürdüler

Ölen bizdik, Mehmet'ti, Ahmet'ti

Yemen'de, Çanakkale de, SARIKAMIŞ da hep bizdik Memed

Bizim kaderimiz değil di Memed

Biz Yunus'un sevisi, Hacıbektaş velisi idik

Biz Kalu Bela'da beli demiştik ya seninle

Kardeştik ya tamam

Ama kardeşi kardeşe kırdırdılar Memed, kırdırdılar...

Yeter artık açtık gözümüzü

Aydınlıkta aydınlattık yüzümüzü sonra, sonra sevdik, sevdik

Birbirimizi , bizi sevmeyenlerimizi

Hepimizi

Hepimizi sevdik Memed

Ama hedefimiz hep Kızılelma

Yine de koşuyoruz seviye, yolumuz Ahmet Yesevi'ye...

1 ekim 2010 Kayseri

Sabit İnce