Mercan Köşklü kahve sohbetinden geliyorum.

Halise AKINCI hanımefendi ile tanışma , ve sohbet. 150 yıllık evde hatıraları ne

çok...Çok tatlı ve uyumlu bir hanımefendi. Sohbetimiz bahçede güllere bakarak

kahve içmek...Ula'nın sokakları. yüzyılları taşır bağrında.

 

Evle ilgili anım ise 1992 yılıdır. Valim Lale Aytaman görevlendirmişti. Ula'da bir ev belirleyecektik. Ve Valim Lale hanımefendi bir program gerçekleştirecekti. İşte o gün Haziran ayı idi. Halise Akıncı hanımefendinin evinde gerçekleştirdik. Üst katta o gün sohbet ettiklerini hatırladı Halise Hanım. Hala çok zarif yılların asaleti ve zarifliğiyle öyle içten , öyle çok anı dolu.

 

Yıllar sonra gittim gördüm o evi br kez daha. Bir iki yıl öncesi İstanbul'da iken bir telefon görüşmesi gerçekleştirmiştik. O gün kendisine ziyaret edeceğimi söylemiştim. Kısmet bugüne imiş. Bu vesile sevgili eski Valim lale Hanımefendiye selam ve sevgilerimizi, saygılarımızı iletiyorum.

 

Hailse AKINCI hanımefendiye sağlıklı nice günler diliyorum. Aynı ayda gitmişim o eve. Halise Hanımefendi teyzeciğim Muğla ve çevresini gezmek için gelecek çocuklarını ve dostlarını bekliyor heyecanla...

 

Duvarda fotoğraflar Demirel ile anılar gözüme çarptı. Görüntüleri dikkatle iizlerseniz, yılları taşıyacaksınız.

 

Ünal Türkeş ağabeyimi beklediğini söyledi, bir gün alıp gelmeni istiyorum dedi, söz verdim, gerçekleştireceğim.

 

Rifat Kalakoğlu AKINCI AİLESİ, Ula'nın eşrafından ve en zengin ailesi idi.. Şimdi fotoğrafta görülen yaşlı kadın, HALİSE HANIMEFENDİ, bizim çocukluğumuzda Ula'nın en güzel en asil en havalı kadınıydı.. Komşumuzdular.. Ailenin bir kolu Muğla Düğerek'e kadar uzanır.. Çayırucu'nda tarlaları olduğunu rahmetli Annem anlatır dururdu.. Çocukluğumda ilkokulda okurken görkemli konaklarında çok oynardık.. BABA AKINCI, gittiği yerlerden çeşitli büyüklüklerde ve renklerde cam bilyeler getirirdi. Onlarla oynamak çok hoşuma giderdi. Bugün bile ne zaman bir bilye görsem, Ula'yı ve Akıncı Ailesini hatırlarım.. OĞUL Halil, arkadaşımdı.. Bir defasında taşla kubba dediğimiz oyunu oynarken elimden fırlayan taş Halil'in kafasına gelmişti ve al kanlar akınca çok korktuğumu bugün bile hala hatırlarım.. Korkumdan saatlerce eve gidememiştim.. ANNEM, Akıncı Ailesinin köylümüz olduklarını söylerdi hatta akrabamız olarak kabullenirdi.. Bizlerin de saygılı olmamızı öğütlerdi hep. Yazmakta olduğum ŞEYTANKÖY kitabımda Akıncı Ailesine daha fazla yer verdim.. Kendilerini, Akıncı Ailesinin tüm fertlerini çocukluk arkadaşımız HALİL'i ve SUMRU ablamızı saygı ve sevgi ile selamlıyorum...