Mercimekli Bulgur Pilavı

Ayşe arkadaşlarıyla bazı günler öğleden sonraları buluşur, ev gezmeleri yaparlardı. Hepsi yakın tanıdık ve komşu olduğu için, bu ev gezmelerine bir kural koymuşlar ve birbirlerine and vermişlerdi. Misafir “Bak özel hazırlık yapmaya gerek yok, sadece 1 çeşit.. Ant verdim bak” diye tekrarlar, ev sahibinin de her defasında sözünde durması beklenirdi. Zaten birbirlerini yakından tanıyan bilen insanlar maddi durumları da bilirdi. Kimsenin kimseye mahcup olmaması için de iyi bir anlaşmaydı.

Ayşe’nin böyle günlerde yaptığı mercimekli bulgur pilavı tüm misafirlerinin hoşuna giderdi. Yeşil mercimek haşlar, bulguru da ekler, bulgurun üstünü örtecek kadar suyu ilave ederdi. Varsa bir soğanı bütün olarak pilavın içine koyardı, o soğan da et suyu varmış gibi güzel bir koku verirdi yemeğe.

Oturdukları yerde tabaklar ellerinde doyana kadar yerlerdi pilavı. Yanında turşu varsa zaten başka bir katık gerekmezdi. Tabi, bu gezmeler çaysız olmazdı. O çay bolca demlenirdi, oturma boyunca sayısız bardak içilirdi.

Komşu eş dost eskisi gibi sabit değil, kimi şehir değiştirdi, kimi semt değiştirdi. Hakkın rahmetine kavuşanlar da oldu tabi. Ev hanımlığına veda edip çalışma hayatına atılan Ayşe de ev sahipliğine fırsat bulamaz oldu. Tarif duruyor ama birlikte geçen şen şakrak günler mazi oldu. Ne yapalım, hayat akar gider, her şey aynı kalmaz.