Merhaba blog! Ben geldim

Adettendir, yeni üye olduğunuz bir blog ve ya foruma ilk olarak kendinizi
anlatan mini bir yazı yazarsınız “merhaba” başlığı altında. Tabi bende bu
geleneğe ayak uyduracağım. Blog yazarlarından arkadaşım olan Shalimar
sayesinde keşfettim burayı. Kendisiyle hergün msn de kurduğumuz
Tekirdağ-İstanbul arası köprünün tam orta yerinde, yaptığımız demli çay
tadındaki sohbetlerimizde çok anlattı bu ortamı.

Yazılarını içmek için kana kana, burada aldım soluğu hep. Bir şeyleri paylaşmak çok güzel. Yazılarınıza yorum yapılması ve o yorumlara tekrar cevap verilmesi
tarafınızca, işte bu güzellikler itti bu sevgi çemberinin içine beni. Artık
amatörce yazdıklarımı bende burada sizlerle paylaşmak istiyorum. Ve
yazdıklarıma eleştirilerinizi bekliyorum.

Ben aslında Fenerbahçe’mi yazarım daha çok. Takımımın peşinden koşarım o maç senin, bu maç benim. Ama tabi ki farklı lezzetteki konulara da değinmemek olmaz. Bir yürüme engelli olarak, beşik kertmeli yarim Prenses’im ile (akülü iskemlem) sokağa çıktığımızda türlü fıkramsı olaylarla karşılaşıyoruz. Bir başka değişle canım Ülke’mden insan manzaralarını öykü tadında anlatmak isterim sizlere. İçinden
çıkamadığım sorularından ve verdiğim komik cevaplarımdan şimdilik tadımlık
bir örnek vermek isterim. Kişi beni tekerlekli iskemle de görür ve sorar;
“yürüyemiyor musun?” O An dudaklarıma serseri bir gülüş yerleşir ve cevabım
şu olur; “Hayır, aslında ben engelli taklidi yapıyorum.” Böyle soruya böyle
cevap. İşte buna benzer şeyler yaşamama rağmen pamuk ipliği ile değil,
LACİVERT yüreğimle sımsıkı bağlıyım hayata. Biraz daha yazarsam yukarıda
sözünü ettiğim “mini yazı” pantolon değiştirmek zorunda kalacak büyüyecek
olan bedeni sonrasında. :) En iyisi çenesi düşen parmaklarıma “şimdilik
sus” demek.

Sevgiyle kalın…