- Kategori
- Şiir
Metazori
Dünyaya geldiğimiz gün bir yandan yaşamaya, bir yandan ölmeye başlarız. ~ Montaigne ~
canhıraş biter acının töreni
öğretisi başlar sonra
azalırken tesiri
söz soğur acıda
yavaş yavaş sökülür kalabalık ağı
el ayak çekilirken
hayatın ağır pedallarında
tek seninkiler
bozkırların sarı ot kokusuyla uyanır
hevessiz sabahlar
kuş kalbini vurur
gündüzün sapanı
geceler boş istihâren
kimseden çalınamayan hayat
sekemeyen topal karga
kırılmayan ışığıyla
gözü her dem üstünde/ yalnızlığın
ıssız kovuğunda
kendine kalırsın sonunda
enkazından çıkabilme çabanda
leyl vurur sancılar
içinde, dışında da suskun kalır çağrılar
ve zaman
geçip gider aldırmadan sana
yaşamın bozulan mayasıyla
gitmekle kalmak arası
yaşarsın yarı uykulu
harfler yer değiştirir kendiliğinden
hayat olur h e y h a t…
dağılıp, ufalansan da
yine de gülümsüyorsun zamanla
kısık sesiyle de olsa
yeniden çalıyor yaşamda şarkılar
uzak yolculuklara uğurladıklarınla
giydiğin gecenin gömleğini
çıkarıp atıyorsun
hâtıralar aşkına, “vira Bismillâh” diyor dilin sonra
ve bağrındaki bahçene, su veriyorsun
sararanları, özenle saklıyorsun koynunda
hayat verdiklerinle
hayat buluyorsun yeniden
yaşamak denilen illet, bırakmıyor peşini
yaşıyorsun m e t a z o r i…
Hâdiye Kaptan
c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir
- Toplam blog
- : 467
- : 145
- Kayıt tarihi
- : 16.05.11
Güzel Sanatlara tutkulu, Türk sanat müziği hayranı, deniz ve İstanbul âşığı şiiryazar bir fâni....