Muhabbete kar yakışır

Bırak, dedi kadına adam, bırak şiir okumayı, gel masaya, içelim ve muhabbet edelim; yaşayan yaşamış ve yazan da yazmış, olmuş bitmiş; biz şimdi bize bakalım, şimdiye!

Bu muhabbete kar yakışırdı; ama daha ekimdi, kışa vardı.

Şiirsiz de olmaz ki, dedi kadın, bu muhabbet dalgalanmaz şiirsiz; onun için devam şiire!...

Sıra kimdeydi?

Dağlarca'dan dizeler döküldü ve o adam bütün dizeleri bir bir toplayıp gitti İstanbul'a.

Kadının biri şiire hiç dokunmadı, sadece öte adama; senin bir şiir sesin var, dedi.

Masada kaç adam vardı, kaç kadın; kaçı kaçandı, kaçı kalan; İstanbul dışarıda kimi niye ısrarla bekliyordu?

Niye zorluyorsun ki şiiri, dedi içlerinden biri, belki de bir iç sesti o, hiçbirinize yakışmıyor şiir; sandığınız gibi değilsiniz, bilesiniz!

Şiir dediğin, dedi kadın, bütün dizeleriyle tek tek vurmalı okuyanı.

Şişeler çöpe giderken en çok, ama sahiden en çok eğlenen şiire hiç dokunmayandı ya da onun dile getirdiği gibi o şişenin ta kendisiydi. Hayatın tam göbeğinde beni deneye deneye, tam bir deneme ustası oldum, diyordu diğer kadın, kahkahalar şehrinden taşınma zamanı gelmiştir.

Herkesin kahkahası kendine diyordu, orada olmayan, olamayan, şehri sızan, sızmayan.

Ne çok şehir sızmıştı o masada.

Zamanı fazla zorlamadan kalkmalı, dedi içlerinden en ayık olanı, bunun yarını da var. Güldü yarınla hiçbir derdi olmayan.

Yarın yarın dediğin, topu topu bir yarın işte, masalar dolusu, boş!

1.Not: Biri, o muhabbetin içinde ben geceyi ışıksız geçirdim, dedi sonra, o yarının birinde. Ne demek istiyordu masada hayat?

2. Not:

İçine bak, dedi o kadın,
o erkeği gördüğü
her günde.

Olmuyor, diyordu erkek,
her gördüğünde kadını;
içime bakamıyorum,
hep sızıyorum dizelerce.

3. Not:

Masada abartı vardı, dedi kadın,
hayatta; adam, o gece, dedi,
şiir de çok abartıyordu.

Ve son ses,
yine bir iç ses olabilir,
İstanbul, dedi,
sizde fazla sustu.

Ş.Y.