Muhannet..

Eski bir sözcüktür muhannet. Bin sitemin bir kelimeye sığdırılmış olmasıdır. Öyle bir çırpıda söylenemeyecek kadar hazin ve icli bir kelimedir. Önce derinden bir ic çekerseniz, sonra peşine bir "ahh" eklersiniz ve öyle telafuz edersiniz. Kolay kolay başka dillere çeviremeyeceğiniz kadar bizden olan bir duygunun yansımasıdır. Bazen şerha şerha olmuş bir sinenin sessiz sedasız vaveylasıdır, bazen de karşılığını bulamamış bir yüreğin gizli intizarıdır. Çektiğiniz her türlü cevr ü cefanın baş müsebibinin sinenizde sizlayip duran cekilmez ağrısidır . Bulup bulup kaybedilen, bir türlü vuslatına erilemeyen; ellerini, ellerin eline veren o kalleş yarin yüreginize armagan ettigi ahı suzanıdır.

"Sevip ayrılmamız olur mu şandan
Ölmeyince nasıl ayrılam senden
Akıbet sonunda olurum candan
Çağırırım yanıma gelmez muhanet" diyerek yapilan ümitsiz bir çağrıdır.

Gittiği yerden dönmeyi bilmeyen tüm vefasız sevgililerin de ortak adıdır ve bi-mürüvvet, bi-vefa sözcüklerinin de uzaktan yakindan akrabasıdır...

"Ben dertliyim Hak ayırsın işimi
Kaygılara saldım garip başımı
Varsın kurtlar kuşlar yesin leşimi
Yine muhannete muhtaç eyleme" diyerek, muhtac olmamak icin yaradana sigindigimiz ve garip gönlümüzü Mevla´ya emanet ettigimiz anın da ah ü efganıdır..

Kimi zaman, şairin yürek paralayan dizelerinin baş kahramanıdır, kimi zaman da ozanın sazında gönülleri titreten feryad-ü ahıdır. Aslında muhannetlik, her nazenin maşuğun da şanıdır. Uğrunda gurumuzu hice saydığımız sevgiliye inceden bir yakarıdır. "Belki bir kez daha söylersem.. olur ya hani belki belki..." dedirten o umudun son damlasıdır. Ve en sonunda anlarsınız ki, umudun bittiği yerden seslenilse de gelmeyen ve "artık gelsen de bir, gelmesen de" dedirten o adı batası hayırsızın size attığı son kazığın tanımıdır...