Mustafa Bey

Erdal İnönü, gençken ölüm düşüncesinin çıldırtabileceğini, yaşlanınca da bunu düşünecek halinizin kalmadığını söylemiş. Mustafa Bey yaşlı bile değildi. Geçen yıl katıldığım MB toplantılarından birinde söyleşiler, şiirler arasında bir şeyler için hayıflanmalara karşılık, genel geçer bir tümce çıkarıvermişti ağzından: "Zaten yaş 63, bundan sonra şurada yaşayacağım ne kadar..." Bunu derken hasta bile değildi ya da bize sağlıklı görünüyordu. Yiğitçe, özgüvenle söylediği bu sözler için yaşının ne genç olduğunu düşünmüş, anlık bir telaş duygusuna kapılmıştım. Avlunun girişine sırtı dönük oturuyorken soluna çabucak dönüp bizi nasıl sevgiyle, ilgiyle karşıladığını unutamam. Sonra orada bir yazıhanesi olunca Mustafa Bey'in yazdıklarını kendi sesi kulaklarımda okurken, hep oradan blog sayfasına girdiği, dernek için orada çalışmalar yaptığı bir fotoğraf gibi çakılı kaldı belleğimde.

Kemeraltı'na girip Piyaleoğlu'na sapmadan önünden çok kez geçmişimdir, Mustafa Bey bilirim ki hep oradadır. Şimdi bir daha Şükrü Bey'in Piyaleoğlu Şubesi'ne gitmek istesem orası bir başka görünecek gözlerime, eskisi gibi değil. Anılarımızdaki önemli bir taşı hatta sütunu oynadı yerinden. "Fincanda Pişen Türk Kahvesi" sayfasına girdim, orada görecekmişim gibi geldi ama hicaz bir kanun taksimi karşıladı, buruk buruk.

Cahit Sıtkı Tarancı, "Ben Ölecek Adam Değilim" adlı şiirinin şu dizelerinde aslında ortak yazgımızdan çıkarımlarını en doğru biçimde dile getirmiş:
..../
Robinson'u düşünmeliyim,
Garipliğini.
Şükretmeliyim
İnsanlar arasında olduğuma.
Nedir ki eninde sonunda ölüm?
Ayrı düşmek değil mi aşinalardan?
/....

Kendisi herkese aşina, herkesi de birbirine etti aşina. İzmirli blog yazarlarını derleyip toparlamasıyla, dernek çalışmalarıyla ses ve iz bıraktı Mustafa Bey. Sesi kulaklarımızdan, izi bloglarımızdan silinemeyecek.