Mutlu anne, anne mutlu, mutlu, mutlu

Düşündüm... belki de düşünmedim.. düşünmek istemedim, ben mutluluktan ne dediğimi bilemiyorum ki.

Bugünü yazmalıydım yazmak ne kelime haykırmalıydım. Haykıramıyorum...saklıyorum...

Ama bugünü yazmalıydım..

Evet evet yazmalıydım...

Ben ki ne hissediyorsa yazan ben bu en mutlu günümü emeğimin bana dönüşüzü yazmalıydım.

Eveeet yazıyorum çünkü benim için çok çok önemli ve değerli.

Hep inandım, inanırım... hep inandığım Allah'ımdı.

Hep güvendim, güvenirim... hep güvendiğim Allah'ımdı.

Etrafımdakilere, yoluma çıkanlara da inandım, güvendim.

Vazgeçmedim.

Yanılttılar mı ? Evet

Üzdüler mi ? Evet

Paramparça olup dağıldığım oldu mu * evet

Ama ben tek bir şeye inandım yanımda hep olanıma, hep inandığıma ve sarıldıklarıma Onlar benim canım, canımın parçalarıydı.

Ve bugün en mutlu günüm bir anne için çok şükür bugünü gördüm denilen günlerden biri.

Varsın onca yaşanmışlıklar, ezilmişlikler, itilmişlikler,  olsun !

Ben herşeyden önce anneyim.

Bu yaygara neyin nesi demesin kimse çünkü oğlum mühendis olarak işe başladı. Benim oğlum mühendis artık.

Senelerin birikimini dövesim geliyor gördünüz mü ! gördünüz mü ! diyesim geliyor.

Özenirdim oğlum şöyle, kızım böyle diyenlere ve ben bugüne senelerimi, kendimden parçalarımı verdim, görsem o günü görsem o günü diye diye dualar ettim.

Bir türlü olmuyordu, iş bakıyoruz, iş arıyoruz yok ! yok !  artık eskisi gibi dayı devrini de yok .. 

Dayın var mı ? Cümlesini üniversiteyi bitirdiğimde Yapı Kredi Bankası'na iş başvurusu yaptığımdan beri hatırlarım. Hala gözümün önünden gitmez iş başvuru kağıdımın çöpe atılması. '' Dayın yok boşuna bekleme '' denmesini...

Şimdi.. dayılarım var bir telefonları ile işleri halledebilecek ama hepsi kendi parmakları peşinde.

En yakınlarım bile, insanın en yakını yüze güler mi ? Gülermiş...

Mutsuzlukların mutlulukları olur mu ? Olurmuş..

Ve ben vazgeçtim kula kul olmaktan, istekler karşısında eğilmekten ne olacaksa olsun dedim.

Ve dedim ki ...

'' Allah'ım iyi insanlara rast getir, hayırlı insanlara rast getir, Allah'ım sana emanet ''

Ve bugün mutlu haberi aldım oğlumun  yüksek lisans hocası sayesinde, oğlumun mühendisliği başladı.

Küçükken eve balık aldığımda '' anne balıkların ağızlarına bakayım '' diyen oğlum şimdi üretimini yapacak.

Üniversiteye gittiği günler, işyerime uğramaları gözlerimin önünden geçti ''ne günlerdi '' dedim.

Ve ilk iş günü akşamı '' hak etmiştin '' dememe karşılık , üniversitedeyken bir gün çay içip ertesi gün gevrek aldığını anlatması, hesaplamaları.......

Anne için istediği gibi okutamaması, çocuklarını rahat ettirememesi ne kadar zor ve acı ise ....

Çocukları ile emeklerinin karşılığını alması o kadar  mutluluk verici ki anlatılmaz yaşanır.

Emsali yok bu mutluluğun...