Mutlu azınlıklar

Tekne resimlerine dalıp gidiyorum bugün. Blogların yanında yer alan tekne resimleri... Ne kadar özgür ve gözalıcı gözüküyor... Mavi gökle denizin ortasında beyaz yelkenli bir tekne, hafifçe rüzgarın salıncağında sallanan.

Her zaman çok merak etmişimdir, neden üç tarafı denizlerle çevrili bu güzel ülkede denizle ilgili hiçbir şey yok? Balıkçılık yok, su sporları yok, gemi yok.... vs. Gerçekten Çetin Altan ustamızın dediği gibi; anne-babalar başucuna büyük bir gemi assalardı çocuklarının, kaptan olmayı veya öyle gemiler yapmayı istermiydi çocuk?

Benim ilgimi en çok son zamanlarda tekne-ev'ler çekiyor (dizilerdeki gibi süper lüx yatları kastetmiyorum.) Akşam izlediğim bir filmde genç bayan tekne evde yaşıyordu ve kendi tercih etmişti. Bizde neden yok diye düşündüm. İçeri girmesi çok kolaydı. Sadece sürgülü bir cam kapı vardı. Sonra bizde olursa güvenli olmaz dedim. Lüx de değildi üstelik.

Farkında değiliz fakat lüx kavramı hayatımızı kuşatmış durumda. Ortalama yaşam istemiyor kimse. Ortalama tatil, kıyafet, yemek, takı, araba, bisiklet, gözlük, ruj, parfüm.... vs. Aklınıza ne gelirse herşeyin en pahalısı isteniyor. Düşünsenize Türkiye'de hangi babayiğit, evini bırakıpta tekne-ev de yaşamaya başlar?Herşeyden önce markası olması lazım değil mi? Markasız tekne bile olsa neye yarar ki?

Artık bu marka ve gösteriş tutkumuz öyle bir noktaya ulaştı ki, insanları bile markaladık biz. Markalara ayırdık resmen. Yurtdışında yaşayan bir arkadaşım orada temiz ve düzgün giyimin önemli olduğunu söylemişti. İstersen bir hafta aynı kıyafeti giy, temiz olması önemli diyordu. Buradayken her eteğine ayrı bluzu, ayrı ayakkabısı vardı.

Bu lüx ve marka hastalığından nasıl ve ne zaman vazgececeğiz bilmiyorum. Ortalama bir tekne ve mutluluk mu, l üks içinde yüzüp herkesle yarışan bir markaya dönüşmek mi? Benim tercihim belli, ya sizin ki?