Mutlu musunuz?

Yaşadığınız yerden mutlu musunuz? 

Daha doğrusu yaşadığınız hayattan memnun musunuz? 

Düşündüren bir cevap çünkü bu ülkede yaşamak oldukça zor. Hayat zor 5 yaşında başlarsın bir okulda 25 yaşına gelirsin ancak biter okulun. Daha sonra iş derken emekli olana kadar çalışır durursun. bu ülkede emekli olduktan sonra da pek yaşandığı söylenemez. Hemen herkesin sorunları aynı aslında iyi bir eğitimin ardından iyi bir işte iyi bir yere gelebilme. Unvan önemli olan. Geçinebilecek kadar para kazanmak değil, 'ben şu firmanın müdürüyüm' demek. Kimin ne düşündüğünü bilemem ama bence oldukça basit bir tavır. Bir yerde haklılar aslında bu ülkede insanlar sizin kişiliğinize göre değil unvanınıza göre davranırlar. Hal bu olunca da ne sevgi ne saygı kalıyor. 

Bir iş yerine gidildiğinde insanların konuşması 2 dakikada değişiyor. Orada çalışan bir hizmetliye aşağılarmış gibi konuşurken, iş yerinin sahibine bey'li hanım'lı konuşuyorlar. Önemli olan mevkiiniz oluyor. Sokakta biri yürürken arkasından 'Şu adam çok iyi, güvenilir bir adam.' değil de 'şu adam şuranın müdürü' diyorlar. 

Bir iş yerine eleman alınacak diyelim, eleman alacak adam başvuran kişinin dürüstlüğüne mertliğine değil nerede ne olarak çalıştığına bakıyor veya kimin tanıdığı olduğuna. Aslında ben buna karşı değilim tabi ki bir işe o mesleğin eğitimini almış biri alınmalı ama ilk olarak insanın kişiliğine bakılmalı. 

Bu ülkede rahat yaşamak gerçekten çok zor. Örneğin bizim ülkemizde gördüğünüz turistlerin çoğu yaşlı, adamlar emekli olmuş hayatlarını yaşıyorlar. Ama bizde ki emeklilerin gittiği vazgeçilmez mekan ya kahvedir ya akraba günleri. 

Kimse benliği ile yaşamıyor, herkes unvanı ile yaşıyor. Burada unutulan en büyük şey ise sade ve sadece insanlık, kişilik…