Natürmort çığlık

Mağara ağzıydı

karanlık

yorumsuz

tek bir damlayla bilerdi

dikitlerin dilini…

Kayda düşerdi

iki hidrojen bir oksijen

kayaları delerdi

inanamazsınız…

Taa baştan beri

taa sabır küpü

cennetin ve cehennemin

bakir kördüğümü…

Çarmıhtan söker gibi

isa’ nın ellerini

öyle kandı işte

öyle gözyaşı…

O korku artık hiç gitmeyecek gözlerinden…

O banisi saf kan sahra bejinin…

hiç biri yok şimdi siluetinde

sade çöl…

Ama akşam …

Bir de sabah…

Kanını akıta akıta kızgın kumlara

az saba yeli

arkası ölümcül yas…

Tunçtan lahit gibi dikiliveriyor karşına

içinin sessizliği…

Damlıyor dikitlere

iki hidrojen bir oksijen

dinmiyor kutsanmış gözyaşları…

Kozanın en güzel kelebeği

iniliyor ince ince

sızılıyor sessiz sessiz

toplanıyor gözdağı verir gibi

umarsız bir tetikten patlar gibi

bak bir nasıl çığlık

kükrüyor

iki hidrojen bir oksijen

dövüyor gözlerinden

leylak rengi şafakları…

Acı bu…

bu babasız yetim sebilliği

kim öper mil çekilmiş gözlerinden

kan revan yarayı…

Kim sever kızıl saçlarından

ana telaşı…

Ben ölem…

Beni işlesinler nakış nakış toprağa…

Ne çok laftan ibaret sevmeleriniz

ne çok kinden ibaret gülmeleriniz

ne çok iki hidrojen bir oksijen

timsahlığınız…

Kurutup kaldırsan da tozunu

kandan kına yakılmaz…

Elleriniz ondan vahşi

tırnaklarınızdan kan damlar…

Natürmort değil

kurt çıkıyor o yüreğin içinden

kevgirden geçiyor sevdiklerimiz…