Ne ekersen o biçilmiyor.

Uzun zamandır yazmıyorum. Vefayı sınadım belki de. ‘ Ne ekersen onu biçersin’ diyenlere inancım sarsıldı. Ne ekersen ek karşındakiler anlamıyorsa ya da anlamak işlerine gelmiyorsa nafile. Aranmak, sorulmak, sevilmek için kriterlerin değişmiş olduğunu gözledim. İnsanları olduğu gibi kabul etmeyeceğim artık. Yaşlılar, çocuklar, hayvanlar ve çiçekler.. Beklentisiz sizi seven, sevilmek için tıpkı biz gibi şaklabanlık yapan yaratıklar. Ne kaldı geriye ? İnsan denilen düşünen yaratık. İşine geldiği gibi, işine gelirse..

Bakıyorum da insanlar artık laylaylom ilişkilere daha çok itibar ediyorlar. Geyik muhabbetleri daha çok tutuluyor. Konu aşk olduğunda etrafınızda kocaman bir çember oluşuyor. Hayata ciddi bakıyorsanız, dengeliyseniz ‘burun kıvırıyor’ birileri. Kaybolsanız fark edilmiyorsunuz bile. Merak edeniniz olmuyor, yüreğinde sevgi olanlar dışında… Davranışlarınızı gözleyip, yazdıklarınızı okurken , sizi anlamak , içinizi görmek istemiyor kimse. Çıkaracağı malzemeye odaklanıyor.

Hayatım boyunca çevremde ki tüm dost ve arkadaşlarımın doğum günleri, evlenme yıl dönümleri, bayram ve yılbaşıları, çocuklarının, eşlerinin hatta kardeşlerinin dahil olmak üzere elimden geldiğince hatırlayıp kutlamaya çalıştım. Özel ajandam bile vardı. Mutlu olduklarını gördükçe mutlu oldum. Hep özel olduklarını hissettirmeye çalıştım insanlara. Özel olduğum için.. Hiçbir beklentim olmaksızın koşturup durdum.

Sonra bir gün geldi çevremi gözlemeye başladım. Sahte insanlar, sahte dostlar, sahte arkadaşlar biriktirdiğimi gördüm.Onları mutlu etmeye çalışırken, kendim mutlu olmuşum aslında. Alıştırmışım, beklenti içine sokmuşum onları. Bencilleştirmişim.

Nasılsın? diye hatırımı sormak için arayanları test etmek için durgun bir ses tonuyla cevapladım bir süre. ‘Senin tadın yok.’ dedikten sonra kendi sorunlarını anlatıp, ‘kendine iyi bak’ diyip kapadılar telefonu. Güldüm ..Varan bir dedim. Sen çok iyi bir dinleyicisin, hatta ağlama duvarısın. Son doğum günümde tek başımaydım. Yıllarca emek verdiğim, titizlikle doğum günleri için özel hediyeler, özel mesajlar hazırladığım ‘dost zannettiğim’ insanlardan bir elin parmakları kadar geri dönüş oldu. Diğerleri yoktu. Varan iki. ‘hak etmedikleri şeyleri vermişim.’ Fazla büyütmüşüm gözümde insanların doğdukları günün önemli olduğunu. Onlar kendilerini önemsemiyorlarmış aslında.

‘Herkesin kendine göre bir sorunu vardır’ diyerek hiçbir zaman sızlanmadım. Sorunlarımı hep kendi içimde yaşayarak çözmeye çalıştım. Pozitif elektrik verdim. Bana, ‘hastahaneye gideceğim.’ yada ‘aile fertlerinden birinin hasta’ olduğu söylendiğinde çevremi seferber ettim, bizzat takip ettim. Yüklerini azaltmaya, moral desteği olmaya çalıştım. Ölümlerde o keza. O terbiyeyle de bir evlat yetiştirdim. 18 yaşında ki oğlum, tek başına bir cenazeyi kaldırabilir, bir düğünü organize de edebilir. Varan üç. İnsanlar sadece almayı seviyor. Ben sadece hamallık yapmışım.

Aynı şeyi burada da gözledim. Ortadan kaybolduğumu fark eden Sayın Melek Çoruh ve Sevda Hanım oldu. Bu bayram, hiç kimsenin bayramını kutlamayacağım. Beni arayan, soran insanlar dışında.

Üzgünüm ama kırgın değil. Kafalarını gömdükleri kumdan çıkarttıklarında ne denli yalnız olduklarını görecekler ama iş işten geçmiş olacak. Yüreğe sevgi dışarıdan şırınga edilmiyor maalesef. Hapıda yok ki içilsin. Hayat sadece aşktan ibaret de değil. Dostluk, hoşgörü, saygı, insan ilişkileri, temelinde yatan tek şey sevgi ve güven. Kendilerine, beklentisiz, yıllarca sunulan dost elini görmezlikten gelenler adına üzgünüm. Kırgın değilim, kendimi biliyorum.İçimde ki çocuğa öyle bir sarılıyorum ki sevgimle her geçen gün biraz daha serpilip güzelleşiyor. Ona verdiğim sevgi çoğalarak yüzüme, ruhuma, davranışlarıma yansıyor.

Bu yazıyı neden yazdım? Kıssadan hisse olsun diye. ‘Ne ekersen onu biçersin’ diyenler bir şeyi atlamış. Tohum ne kadar iyi olursa olsun, toprak verimsizse emeğinize yazık olur.

Sonsuz sevgilerimle.