Ne güzel hayat değil mi?

Artık televizyon izlemek istemiyorum. Ne haber ne bir dizi ne de başka bir program izlemek istemiyorum. Milli maçları bile izlemek istemiyorum. Çünkü hiç bir televizyon kanalı zevk vermiyor. Programların çoğu çatışmak üzerine kurulu. Çatışmak dedikse de silahlı değil.

Haber programları dahi reyting uğruna çatışmaların ve taraflılığın baş köşesi haline geldi. Tarafsızım diyen bir kanal görmek mümkün değil. Programları dahi farklı görüşte insanlar çıkartsalar da hep bir tarafın mikrofonunu tutuyor.

İnsanlar gerçekleri dahi tam çıplaklığı ile öğrenemiyor. Zira o haberi yapan muhabir ve kameraman dahi neyi görmek istiyor ve neyi haber yapmak istiyorlarsa onu çekiyorlar. İnsanlar olayları nasıl görmek istiyorlarsa o şekilde görüyorlar onu anlarım ama haberi yapanlar ve sunanlar da bu olayları tarafsız ve yalın bir şekilde sunmalıdır.

Sadece haberler değil programlar dahil olmak üzere hep bir mesaj vermek üzerine. Yarışmalara bakıyorum herkes bir hikaye anlatıyor. Ama gerçek hikayelerini ama kafalarında kurguladıkları bir hikayeyi. Zira bu zamanlarda insanların başlarından geçenlerin bir kısımları doğru ama bir kısımları kurgulamayla aktarılan hikayelerdir. Zira reyting kaygısı yaşayan programlar daha dramatik ya da daha şova yönelik oalyların peşindeler.

Yarşmanın göbeğinde en sıcak anında sizin hikayeniz nedir diye sorulmasının gerekçesi nedir. Benim onun hikayesi ile ilgili ne bir düşüncem olabilir ne de onun hikayesine. Bir yardım programı mı yapıyorsun ya da bir yaışma programı mı? Ama dramatik olarak hikayesini anlattır ondan sonra da elini boş gönder neymiş yarışma formatı böyle imiş. O zaman kardeşim niye anlattırıyorsun beş kuruş para vermeyeceksen.

Hayatımız şov ve reyting arasına şıkışmış bir vaziyette. Halimizi unuttuk kişisel çıkarların kavgasına düştük. Biri eline mikrofon almış aç milleti birbirine kırdırıyor. Adına miletin kürsüsü demiş. Arkadaşım sen açsın o da aç niye birbirinize giriyorsunuz. Karnınız mı doyuyor. Ama birilerinin bureytingle birlikte cebine daha çok para giriyor.

İnsanlar düzlüğe çıkmak içinçalışmalı. Ekonomik kriz diyenler aslında krizin kendisini çıkaranlardır. Bu fabrikatör geçinenler ve yatırımcılar varya küresel pazardan daha fazla taş atıp kolları yorulmadan pay kapmaya veya para kazanmaya çalışan insanlardır. Ezilenler ve krizi yaşayanlarda çalışan emekçi kesimidir.

Krizde kapısına kilit vuran zenginler yarın uygun bir ortamda daha fazla zengin olarak karşımıza çıkacaklardır. Bugün milleti birbirine düşürenler bunun üzerinden para kazananlar krizin esamesini hissetmemektedirler. Ama bunun için haber toplayanlar ise şimdilerde kriz davulunu çalmaktalar.

Bütün bunların altına sıkışmış insanlarımız daha fazla sömürülmekten kurtulmak yerine o şu bu kavgasına düşmüş ve esas gayesini unutmuş vaziyettedir. Birileri de bunları reyting uğruna harcamayı kendine vazife edinmiştir.

Ne güzel hayat değil mi?