Ne kadar içim yanarsa O kadar şarkı dinlemek istiyorum

Ne kadar içim yanıyorsa o kadar ağlamak istiyorum. Şarkıların sesi, kendi sesimi bastırsın istiyorum. An geliyor haykırmak istiyorum. İçimin yangınını o sözler söndürsün istiyorum.

Gözümün daldığı yerlerde kaybolmak istiyorum. O kadar doluyum ki taşmak istiyorum. Çekinmeden, korkmadan, usanmadan.. Geçmiş özlemi ya da gelecek hasreti. Yeter ki geçirsin şu günleri ya da hiç yaşanmamışa döndersin. Ben yeteri kadar piştim. Yeteri kadar dişlendim. Korkularım da gitti beraberinde çocukluğum da. Sorumluluklar ne zaman ağır gelir? öğrendim.. Acın olduğu zaman attığın adım bile geriye çekiyormuş seni. Gidemedim..

Başa çıkamıyorum. Olumlu düşün olumlu olsun diyorum da ben yapamıyorum. Terzi misaliyim bu aralar Herkese gülücükler saçıp umut veriyorum da kendi gülüşlerimin sahte kahramanı olarak yaşıyorum. Herkesin gözyaşını siliyorum da kendiminkini akıtamıyorum bile. Canım yanıyor, içim gidiyor, uzaklar çekiyor dedim ya gidemiyorum.

Gölgeme sımsıkı sarılmak istiyorum. Güneşimi kaybettim. Bulamıyorum..

Kış gelmiş, geçmiş, bahara girmişiz. Mevsimlerden bir haberim. Ben her daim üşüyorum. İçim yanarken tir tir titriyorum. Nasıl olacak nasıl geçecek nasıl nasıl? Bu kelimeden nefret ediyorum. Soru işaretlerinden sıkıldım. Cevapsız sorulardan bunaldım.

Doğan her günün aynı şekilde sonlanmasından kestim ben umudu. En kanayan yerim. Gücümü emen en kırmızı duygum.

Yine bir gün bitiyor, yeni bir gün başlıyor

ve yine ben kanıyorum...