Ne mutlu, memurum diyene!...

İlkokul, ortaokul yıllarımı anımsarım.

Eskiden, memurlar gözde insanlardı.

Rahmetli babam da memurdu; adliyede başkatipti. Savcı olamadığı zaman savcı, yargıç olmadığı zaman yargıçtı. O bakımdan ben, kimilerinin gözünde “savcının oğlu”ydum.

Hiç unutmam; memleketimiz İspir’deyiz:

27 Mayıs 1960 sabahı. Sokağa çıkmak yasağı var. Köşe başlarını jandarmalar tutmuş. Beni sokakta gören bir jandarma sertçe uyardı. Arkadaşı, “Ula, o Savcı Bey’in oğlu” dedi.

Yıllar sonra anladım ki, babamın memur olmasının getirdiği bir ayrıcalığım varmış!

Eskileri anımsayınca, ayrıcalığım neredeyse her alanda varmış!

1960 öncesi; Artvin’in Yusufeli ilçesi’ne bağlı Ersis bucağındayız.

Bir gün arkadaşlarla, Ersis’in dışına çıkmıştık. Dönüşte, seyir halindeki bir kamyona gizlice bindik. Şoför farkına varınca, kamyonu durdurdu hepimiz indirdi. Başladı bizi sorgulamaya:

“Kimin oğlusun?”

Soruyu yanıtlama sırası bana geldi:

“Başkatip Murat Çelik’in!”

“Haydi, sen bin!”

Ben bindim; bir de, babasını tanıdığını bir arkadaşı bindirdi. Arkadaşlarımız orada kaldı, biz iki arkadaş kamyonla Erisis’e döndük.

*****

Bugün eşimle memur, memur emeklisi olmanın gururunu yaşadık!

Hükümetimiz bizi bir kez daha mutlu etti; maaşlarımıza zam yaptı.

Memurlar, memur emeklileri, bu yaz daha bir mutlu!

Yaz tatili armağını gibi bir zam!

“Ne mutlu Türk’üm diyene"lerin azaldığı bir ortamda, yeni sloganımız şu olmalı:

"Ne mutlu, memurum diyene!"