Ne olur Çocuklar hiç ağlamasın!!!

Camdan bakıyorum öylesine dalgın..hava yine kurşini bir grilikte..yine yagmur damlalarını yere vuruyor.Karşı evler de perdelerini yarı aralamış..güneş yok ya, bari içeriye ışık girsin diyor onlar da benim gibi belli ki..

Aşagıya,yola kayıyor gözlerim..güzelce bir araba duruyor tam baktıgım noktaya..içerisinden süslü bir hanım iniyor ve peşinden, lüle lüle sarı saçları olan üç yaşlarında dünya tatlısı bir kız..pembeler içerisinde.Hani şu barbili kıyafetler var ya onlardan giydirmiş Annesi..çok güzel giydirmiş.Sarı saçlarına da çok yakışmış pembeler..

Öyle bakıyorum..izliyorum pencereden etrafı.. gözüm kaymış başka yerlere ki,yine gelip dikiliyor bakışlarım aynı yere işte..Küçük kızın çıplak ayaklarına takılıyor gözlerim..ama yagmur yagıyor..minik ayakları yagmur birikintisinin içinde kaybolmuş..annesi ayakkabılarını giydirmeye çalışıyor ıslak minik ayaklarına..

Ayakkabılarını giydirdikten hemen sonra..Anne'si,minikkızının yüzüne..kafasına ve gövdesine vurmaya başlıyor..ellerini kafasına siper ediyor minik kız.. gelen darbelerden kendini korumak için..Niye vuruyor anlamıyorum..

İçim daralıyor,nefes alamıyorum artık..camı açıyorum.. aşagıya seslenip''Bakar mısınız lütfen.. vurmayın o daha çok küçük ama''diyesim geliyor.. Küçük kız Annesinin kendisini tutmuş oldugu bilegini son bir hızla kurtarıp,koşmaya başlıyor..Sarı lüle saçları yagmurdan ıpıslak..o hala bagıra bagıra aglıyarak koşuyor yolda..Ya bir araba çıksa aniden Çarpsa..aklımdan geçiyor.Elimi agzımla kapatıyorum sanki konuşmuşum gibi..

Anne arkadan sesleniyor küçük kıza''buraya gel, fena yaparım''..

Kaç küçük kız kaç''diyorum..Anne'nin şiddete evde devam edip etmeyecegini düşünüyorum penceremde..içim eziliyor yine..hatırlıyorum.

Çocuklugum...

Hepimiz yemedik mi az çok Anne sopasını?..yaramazlık yaptıgımızda veya,kendimize göre hiç bir şey yapmadıgımızda da silleyi bulmadık mı yüzümüzde,popomuzda veyahut neremiz denk gelirse oramızda?..

Ben basbayagı yedim işte..en osmanlısından hem de..Baba'mın dövmesinden ziyade,anne'minkini tercih ederdim..çünkü babam canımı çok yakardı..aglayışıma annem dayanamaz da.. kurtarırdı..

O yüzdendir ki.. çocukların aglamasına hiç dayamam..çocukların çaresizliğini okuyabilirim aglayan gözlerinden..ellerinin hareketinden..o çaresiz..yardım bekleyen yüzlerin ifadesine asla katlanamam.Onlar hiç aglamasın,o gülen melek yüzleri bir yerlere hiç asılmasın isterim.

Pazarlarda poşet satan,hamallık yapan çocukların yüzüne de bakamam..yalvaran gözlerle bakarlar bana..bakamam çünkü..aglayanını gördüm poşetlerinden alsınlar diye.Anne-babaları çocukları okuldan çıkınca poşetleri tuttururlar minik ellerine eve para getirsin diye..Onları aglatan elleri kırasım gelir..hesap sorasım gelir..

Saçlarını okşarım sevgi ile..sevgiye açtırlar sanırım.Sevgi görmezler belki de evlerinde.

Sevgisizlik içinde büyüyen insanların şiddete baş vurdugunu düşünürüm ben,hayatı zorluklarla geçmiş,hayattan beklediğini alamamış mutsuz insanlardır şiddete baş vuranlar bana göre..Aynı mutsuzlugu çocuklarında sürdürmek isterler sanki..kendi yanlışlarını dayakla düzeltmeye çalıştıkları için..o da aynı şekilde davranır..başka yol bilmez çünkü.En kesin çözüm dayaktır.''Ne kadar erken başlarsan o kadar iyi''dir düşüncesini savunurlar dar zihinlerinde..

''Ben mutsuz bir çocuktum o da olsun ne olur ki..

''Ben çook dayak yedim..dayak cennetten çıkmadır..iyidir iyidir..''

''Dayak atmazsam yola gelmez bu..''

Bir hayvanı döver gibi..bir hayvandan bahseder gibi..yoldan çıkmış eşeği, yola getirmek ister gibi davranırlar..kaldı ki hayvana bile vurulmaz.. ne hayvan..ne bir insan..hiç bir can yakılmaz..

Hele ki çocuklarımızın..

Ne olur Çocuklar hiç aglamasın..