Ne onunla ne onsuz!

Gitmelere sarmışken herşeyi, son bakışların demlerine bırakmışken elleri, gözleri...Bir aksi rüzgar karşından eser bitmesini ister gibi, deniz dalgalı, kuşlar çığlık çığlığa... Önce gövdeler sarsıntıyla sökülür birbirinden.

Sonra yüzüne dağılmış, eline bulaşmış saçları toplanır. Gözyaşı sağanağı altında omuzlara dökülür son damlalar. Birbirine kenetli eller, parmaklara, parmaklar uçlarına değmez olur.Kim kime neyin tesellisini verecektir.!Bir oyun değildir.

En hazin şiirin jilet kesiği dizesidir yaşanan ki hiçbir kafiye kaldırmaz.
Bitti mi yani? Olmayacak mıdır artık.Vakit tamamdır. Kim kimi terkediyor terk mi ediyor belirsiz, önemsiz, sessizlikte bir gümbürtüyle kendi halinde kopulacaktır.

Vapur kalkarken ayrılığın ilanını duyurur. Çalar üç kere; acı acı... Vurur saati ayrılığın. Vakit tamamdır. Kalabalıkta geride kalan, yitip gideni görmez olur. Gidense arkasına bakmaz, bakamaz. Üşür o saniye, bir şiirdi dilimde der. Eksik kaldı. Hani onunla tamamlayacaktım. Hani bana şairini söyleyecekti. En sıcak sözleri neden vedalara sakladı(m) ki ...

Bitti derken yağmur altında güneş çıkmışcasına bir coşku yüreklerde... Vapur uzaklaşmışken sahilden, sevincinden uça uça yeniden dönüp gelir yitip giden. Sarılırlar. Sonu acı bitecek sanılan filmin, son dakikada "oh, neyse ki güzel bitti! diye rahatlatan sürpriz finali gibi.

Bir veda bir kavuşma...! Keşke filmler kadar basit olsa! Sonunu değiştirebilmeyi isteyen kaç yürek var böyle hallerde parça parça. Kaç yürek mutluluktan ağlamak isteyen...

Birinin gidişi diğerinin hüznüne denk düşer.
Paramparça olmuş bir aynadan yüzlerini seyre dalar gibi; ne gitmenin hüznü paklar onları, ne kalmanın sevinci...
Ne onunla ne onsuz..!