Ne senin yüzün güldü ne içime

NE SENİN YÜZÜN GÜLDÜ NE İÇİME SİNDİ

 

Hayatta inşa edip bir sarsıntı ile yok olan değerlerim varmış. Herşeyin inceldiği yerden kopması ve gerçekten olmayınca olmaması. Belki payımızda mutluluk vardı belki de yanlızlık bunu hiç anlayamadık ; aslında hiç anlamaya çalışmadık. Kaderin hep aynı yolda beni çizmesi ve herşeyin içime sinmemesi. işte bu yüzden nöbetçi sevgili olamam derim hep ve bu yüzden sevgilim sen uyanmadan sesizce hayatına girdiğim gibi sesizce giderim. Kaç yanlışdan doğru çıkar diye hesaplamalara gerek duymam. Anlamam çıkartmalardan, bölmelerden ve sağlamalardan sadece yanlızlar şehrine gidip unutmak payıma düşen gülücükleri. Alacakaranlığın ötesinde bir şehir de içinde biraz yorgun biraz ortamdan sıkılmış ve ışığa aşık olan floresan kelebeğinin ışıkla dans edişini sonra şok eden finalıni yani ölümünü seyretmekteyim. O kadar fazla ki duygu, üstümüzden geçen leyleklerin kanat seslerini bile işitiriz.