Ne varlığı güzel ne yokluğu…

Aşk...

Farkında olmadan kapının çalınmasıymış meğer, tüm büyüsü şartlanmadan sevmekmiş. Birlikte vakit geçirmek, alışkanlık olmakmış. Ansızın aklına girmek, baktığın her yerde sevgiliyi görmekmiş. Haber alamayınca merak etmekmiş, yaşadığın her anı onunla paylaşmakmış, hayaller kurmakmış...

Aşk...

Ansızın kapıyı çalmayı bildiği gibi, sessiz sedasız allahaısmarladık demekmiş. Belki de herşeyin başladığının, o cümlenin sonunda farkına varmakmış. Kendini kandırmakmış, mantıklı düşünmemekmiş, itiraf edememekmiş sevgiliye duygularını ya da itiraf ettiğinde geç kalmakmış…

Aşk...

Her şeye rağmen güzel bir duyguymuş, sonu olmasa da, unutmak zor olsa da, bir süre hayatının dengesi şaşsa da…

Aşk...

Yaşadığında bu duyguları, çevrendeki insanları anlamakmış aşk, geceleri neden ağlanır?, hayatta onca kalabalağın içinde nasıl yalnız kalınır? bir anda olsa hayattan nasıl kopulur?…

Aşk arada kalmaktır işte… olsa da güzel olmasa da..

Aşk olsa; heyecan var, risk var, gülmek var, mutluluk var, hayata pozitif bakmak var,
“-artık ben de yalnız değilim bu hayatta, beni de anlayan birisi var” demek var…

Aşk varken yok olsa; hüzün var, yalnızlık var, gözyaşı var, alışkanlıklardan vazgeçmenin zorluğu var, çaresizlik var, senin halini anlamayan insanlar var, yorgunluk var …

Ne olursa olsun işte aşk böyle bir şeymiş… varken güzel yokken bilmiyorum ya…