Neden?

'Kalbim anıların sessiz rıhtımı oldu' demiş şarkı. Gerçekten bırakıldıktan sonra neden sessiz kalırız. Neden içimize atarız herşeyi? Mesela ben neden sigaramın dumanında ararım kaybettiklerimi? Neden her sigara yaktğımda kendimi çoook eski anılara dalmış bulurum? Gerçekten öyle mi olur, yoksa ben mi öyle olmasını isterim? Mesela neden gecmişimi boş kadehlerin olduğu masada bir anda silerim? Belki kendime olan güvensizliğimden bunu yapıyorum. Belki o anda itiraf ediyorum kendi kendime. Sessiz çığlıklarım içimde çok büyük heyelanlara sebep oluyor. Boğazımda düğümlenmiş kelimelerim neden bir türlü dışarı çıkmamak için direniyor?

Peki neden umutsuzca severiz? Neden güneş batar sevgide? Neden güller solar? Neden hiç istediğimiz gibi olmaz aşklar, sevgiler? Giden herşeyi neden umutsuzca bekleriz? Neden sadece bekleriz? Neden geri dönmesi için bir adım atmayız? Bu kadar zormudur aşkı, sevgiyi tekrar alevlendirmek?

Asla ama asla kurak toprak misali olmamalı aşk. Her geçen gün yeşermeli. Her geçen gün bir filiz daha vermeli ilişki. Susmamalı. Söylenecek herşeyi söylemeli insan sevdiğine. Çekinmemeli. Umarsızca, aldırmadan söylemeli içinden geçenleri. Biriktirmemeli içinde. İnsana ağır gelir içindeki sessiz çığlık. Söyleyecek çok şeyi olupta susmak daha bir ağır gelir insan.

Ya onsuz geçirdiğin zamanlardaki dört duvarın verdiği ağırlık? Acıtmaz mı canını?
İçimizde kalan duyguları her daim yaşamak ve yaşatmak için sımsıkı sarılın hayata. Sevin ki sevilin. Hiç bir karşılık beklemeden sevin. Ve herşeyi paylaşın. Duygularınızı sessiz çığlıklar halinde değil sevgi seli içinde aktarın karşınızdakine. Utanmadan, sıkılmadan.