Neden yazıyorum

Milliyet Blog’da bu başlık altında günlerdir yazlıyor. Sayın yazarlar neden yazdıklarını, niçin yazdıklarını açıklıyorlar. İki parçaya bölünmüş gibiyim. Gazetem var, burada güncel olayları yorumlamam lazım. Bir yandan da Milliyet Blog’dan ülkemin meselelerine, dünya meselelerine bir iki söz söylemem lazım. Yazmadım mı, çok saygı duyduğum okurlarımdan, yazar arkadaşlarımdan “nerelerdesiniz” diye sitemler alıyorum. Çok seviniyorum bu duruma. Saygı değer MB ailesi içersinde 6 ayda 87 blog paylaşımım oldu. O güzel çorbaya “tuzum var” diyebiliyorum. Çünkü bu zaman zarfında 120 binleri aştı sayfamın görüntüleme sayısı. Hanım efendilerin daha çok okumasını seçtiğim konulara ve tedirgin etmeyen sözcükleri seçmeme bağlıyorum. Eğitimcilerin beni okuyanlar arasında ilk sırada olması ayaklarımı yerden keserken yaptığım bir sürü imla yanlışından yüzümün renkten renge girdiğini belirtmeliyim. Öğretmenlerim yanlış öğretmedi, ben kendimi geliştirmedim. Niçin yazıyorum? Belki öğrenmek için..Hocalarıma olan saygımdan . “Ne yaptın bu yaşına kadar?” demesinler diye belki. Sonrasını antolojideki tanıtım yazımdan aktarayım size… “…… İnsanların yazılanları kesip saklaması inanılmaz bir duygu veriyor yazana, bunu yaşıyorum... Bu duygu günlük bir gazete çıkarma fikrini oluşturdu ve ViraHaber isimli renkli bir gazete sahibiyim şimdi... Tam bir tatlı bela... Resim de bu çabaların başköşesine oturanlardan... Görmeyi öğreniyorum bir bakıma… Veya gönlümde dondurduğum bazı kareleri insanlarla paylaşıyorum… Vel hasılı, ben bir durakta durup akıp giden hayatı seyredemem. Orda , o yolculukta yaşananları bir şekilde kaydetme görevim var; Şiirle, resimle, yazıyla müzikle... Ve, o trenin içindeyim toplumla birlikte, seyahate memuruz zaten... Yaşadığım biçimle uyumlu hayaller kuruyorum... Etrafımdaki her şey, bütün güzellikler dikkatimi çeker... Saygıyla bakarım her şeye... Büyük bir hürmetle... Yaratanından dolayı... Bu güzelliklerin bozulmasına karşı çıkarım her platformda. Çünkü makul insan olmadım hiç. Uyumlu değilim çoğu kez veya hep... Müthiş bozulmaların yaşandığı günümüzde insanı değerleri korumak için ölümüne mücadele etmeli insanlar. En başta sanatkârlar... Hayatında isteklerinin pek çoğu gerçekleşmiş biri olarak çok mutluyum. Havalarda dolaşıyorum desem yalan olmaz. Ailem, en baş sebep mutluluğuma. Onları istediğim şekilde yetiştirdiğim için çok mutluyum. Orada hiç bir sorunum yok. Ama aynı oranda da dertliyim... Yaşadığım çevre, ülkem, insanlık, istediğim seviyede değil... Hala buralarda insanlar spor yapmıyor, resim yapmıyor, hala ülkemde sanat ve sanatçı en üst düzeylerde değil. Dünyada hala bebekler günahsız insanlar öldürülüyor... Nasıl mutlu olabilirim gerçek manada…” demişim.. En önemlisi 6 yaşında bir torunum var, CEREN… Şimdi yazmama sebep O. Olur ya “ dedem bak neler demiş” diye okur yazılarımı bir gün, birilerine… Bu kadar…. Sevgi ve saygılarımla….