Nedense

Ne manalar içeriyordu

bu yolculuk onca ezberlenen düzenlere rağmen

sessizce son sözü kendisinin söylediğini bilen düzen

varlığıyla da yokluğuyla da denge buluyordu,

denge yaratıyordu,

kendince kendisi için değil.

En düşüncelisini, en güçlüsünü, zayıfını, kısacası herkesi

bir noktada harmanlıyor, eşitliyor sonra savuruyordu rüzgâr,

farkında olanlar da gülüyordu, farkında olmayanlar da,

bazıları bıyık altından, diğerlerini dişlerini göstererek.

yine aynı şekilde ölüme ağlıyordu birileri,

diğerleri ise üzülmüyordu da

er geç aklına getirmek istemediği

sonunu görüyordu için için ağlayarak...

En mutlularsa en akılsızlardı nedense,

her şeyi gülerek karşılıyordu,

ölüm kalım savaşı umurlarında değildi,

ya biliyorlardı, ya da bilmemenin en iyi şey olduğunu

erken öğrenmişlerdi,

bir bebek saflığında oynuyor, eğleniyorlardı

her şeyle, ilk gördükleri şeyi direk doğrudan söylüyor,

en ciddi zamanlarda dahi kraldan bile korkmuyorlardı,

çıplaksa çıplak diyebilen sözde az zekâlı,

insan olamamış acınacak haldeydiler.

Cennet cehennem kaygıları da yoktu,

seçimlerde oy kullanıyorlardı vakti gelince

mezarlardaki ölülerle beraber,

en ciddi adamlardı onları en çok güldürenler

nedense.