Nefes...

Beni daha kaç kez incitebilir, canımı yakabilirsin bilmiyorum ama bir kere tam oldum ya seninle kopamıyorum. Bir parçamı kesip atamıyorum. Canım tatlı. Kırılan, kopan ruhumun zedelenmiş her bir zerresine rağmen, canım tatlı. Can dediğimsin. Senden daha mühimi yok. Sevemiyorum başka bir varlığı. Hislerimin başka tür varlıklara karşı hayat bağı yok. 

Benden başka bir benin yönetiminde neyim varsa. Gözlerim başka gözlere kör, ellerim tutsa da hissetmiyor tenim. Sensizliğin boşluğunda savruluyor ruhum. Etrafındakiler, hayatından gelip geçenler, daha öncekiler, sonrakiler kategorilerine mensup kim varsa, varlığı olan hiçler benim için.

Varlığımı unutmuşken,  benim varlığımın sebebisisin sen. Dokunduğun tenlerin, baktığın gözlerin, göğsüne değen kokladığın saçların içinde unuttuğun geçmişte sonsuz olmuş bu yürek, mutlaka bir iki nota da, bir kadeh üzüm mucizesinde, bir dost sohbetinde, ağacın yeşilinde, denizin mavisinde sabah göz kapaklarına dokunan güneşin sıcaklığında zihnine takılacak.

Belki şükür ediyorsundur benim yokluğuma ya da ara ara özlüyorsundur kim bilir? Mesele acısa da varlığını inkar ettiğin hislerin ya da unutmak istemediğini yüzüne vuran anlarında saklanıyor olacağım her zaman. 

Belki bir gün yeniden gözlerime bakmak isteyeceksin ya da ellerimi avuçlarına saklamak, sırtımı ısıtmak heybetli göğsünle, koklamak isteyeceksin yeniden saçlarımı belki de, utanacaksın, acabalarla dolu cümleler kuracaksın bize dair. Susma. Susma ne olur. Hatta konuşma konuşamadıklarını. Tüm yalınlığınla soyun üzerindeki tanımlarını gel ne olur. Korkma baktığında da anlarım.

Gel ki, kaldığın yerden nefes almaya başlasın ruhum. Komada bir ruhun son çırpınışları benimkisi. "İçimde vuslata dair umutlarım var" Kayahan ustanın dediği gibi ve içim bağırıyor acı acı "gel vefasız" diyor ama kızmayı bile başaramıyorum. 

Hep sen. Önce sen. Önce sen mutlu olmalısın. Mutluluğuna sebep özne ben değilsem, olmamalıyım hayatının hiç bir yerinde. Seni sebepsiz, plansız, beklentisiz, koşulsuz teslimiyetle seven, yürek dedikleri bir varlık taşıyorum ben. Ne kanı, ne canı var ama umudu ile yaşayan bir varlıkla sen de asılı kaldım.

Ben de ne kaldı diye merak ettiğin gün, bugünü hatırla. Aşk ver en temizi en yalınından, sadelikten var edilmiş. Tutku var aşkın emrine amade. Huzur var seninle tamamlanan. Mutluluk var umudumun mükafatı olarak. Hep varsın. Var olacaksın.

Gelsen ya... Gelsen de yaşamaya başlasak. Olmaz mı?