Neoliberalizm ve yoksulluk filmleri:"Benim Adım Joe"

Ortayaşlarına gelmiş, işsiz ve alkol batağından kurtulma çabasında ki bir adamın hayat mücadelesini anlatan filmin yönetmeni Ken Loach, başrol oyuncuları ise Peter Mullan ve Louise Goodall isimlerinden oluşmaktadır. Senaryosunu Paul Laverty yazdığı dram-macera türündeki Film 105 dakika olup; Fransa, İngiltere, Almanya ortak yapımı bir başyapıttır. Bir alkoldan kurtulma seansındaki bir ses enstantanesi ile başlayan film, bu seanslarda insanların benzerleri ve daha olumsuz koşullarda yaşayanları görerek kendilerine ve geleceklerine olan güvenlerinin arttığını belirterek giriş yapıyor. İşsizlik ve yoksulluk girdabında ki Joe, herşeye rağmen mutludur ve hayattan haz almaktadır. Çalıştırdığı futbol takımının galibiyeti onu mutlu kılmaya yetecek bir unsurdur. Birgün bir kız tanır, işi ve düzeni olan bir kız ve işte orda memmuniyetsizlik ile çaresizlik hafiften hissettirir kendini. Takımdan bir oyuncusunun amansız çaresizliğide eklenince bu duruma, çıkar yol yoktur artık Joe için; yasaların sıkıştırdığı hayatını yasadışı kurmaması adına. Filmde öne çıkan bazı sahneler; bağımlı ve çaresiz bir kadının sisteme isyan adına poliklinikte sigara yasağını delme çabası ve Joe’nin boya yaparken sosyal güvenlik memurunu görerek işsizlik maaşınıda kaybedeceği korkusu ile içine düştüğü çaresizlik ve çaresizlikten doğan şiddet ile yapılan eylem olarak sıralanabilir bu sahneler. Alkole mi sığınır insan çaresizliğinden, çaresiz mi kalır yoksa alkol yüzünden. Yoksulluk ve şiddet, yoksulluk ve yasadışılık arasında da böyle bir bağlantı yokmudur. Filmde azda olsa hissediyor insan bunu veya ben zorluyorum kendimi hissetmek adına. Sonuçta hayat sürekli bir mücadeledir, kimi zaman bireysel bencillikte, kimi zaman başkaları adına. Her ne kadar liberal politikalar ekseninde bireysel bir kurtuluş umudu yaygınlaşsada toplumsal yaşamamız başkaları adına da acı çekmeyi, toplumsal refahın bireysel huzuru getireceğini anlamamızı zorunlu kılıyor. Var olma çabasındaki bireysellik unuttursa da toplumsal yaşamı; sınırları zorlamalı insan, yaşamını yaşanır kılmak adına. Filmin yönetmeni Ken Loach; çağdaşı birçok yönetmenin aksine, Hollywood'un çekici çağrısına kapılmayan, sosyalist dünya görüşünden asla vazgeçmeyen bir yönetmendir. Oxford'da hukuk okuduktan sonra tiyatro sanatıyla ilgilenmeye başladı ve gezici bir tiyatroda oyunculuk yaptı. Prodüktör Tony Garnett ile birlikte televizyon için belgesel-dramalar çeken Loach, "Cathy Come Home" (1966) ile üne kavuştu. Bu film, İngiltere'deki evsizlik sorununu gündeme getirdi ve hükümet "Cathy Come Home"un ardından sorunla ilgili harekete geçti. İlk uzun metrajlı filmi "Poor Cow" ve sonraki projesi "Kes" ile altmışlı yılların sonunda İngiltere'den yükselen önemli bir ses olduğunu kanıtladı. Bundan sonraki yirmi yıl boyunca, sanatçının filmleri dağıtım şirketlerinin yetersiz çabalarıyla sınırlı sayıda izleyiciye ulaşabildi. 1984 yılında, maden işçilerinin yaptığı grevi anlattığı belgeseli, "The Gamekeeper" ve "Looks and Smiles" gibi önemli filmleri bu dönemde çekildi. Loach, doksanlı yıllarda sinema dünyasına parlak bir dönüş yaptı. Filmleri çoğunlukla İngiltere'den çok kıta Avrupa'sında ve Amerika'da ilgi gören Loach, "Riff-Raff", "Land and Freedom", "Raining Stones", "My Name Is Joe" gibi filmlerinde, İngiliz işçi sınıfından bireylerin yaşantılarına gerçekçi, komik ve siyasi bir bakış getirdi. İspanya İç Savaşı, işsizlik, mülteciler gibi konulardaki filmleriyle Ken Loach, Avrupa'daki önemli festivallerde ödüller kazandı.


Filmleri: Özgürlük Rüzgarı · The Wind That Shakes the Barley (2006) , Biletler · Tickets (2004), Duygudan da Öte · Ae Fond Kiss... (2004) , 11 Eylül · 11'09''01 - September 11 (2002), Afili Delikanlı · Sweet Sixteen (2002) , Ekmek ve Güller · Bread and Roses (2000), Benim Adım Joe · My Name is Joe (1998), Carla'nın Şarkısı · Carla's Song (1996), Ayak Takımı · Riff Raff (1991), Kerkenez · Kes (1969), Ülke ve Özgürlük · Land and Freedom (1969), Yağan Taşlar · Raining Stones .