Nevruza mektup

Sabah olunca, o yeşil tepelerin ardından doğan güneşe...

Nevruz günü çiçeklerini açan badem ağaçlarına...

Cânım güneşi bize veren dağlara...

Bize naden küstün Nevruz? Biz sana ne yaptık? Bir daha doğmayacak mı güneş, onu bir daha bize vermeyecek misin? O gelin tacı gibi çiçeklerin, kurumuş dallarını süslemeyecek mi?

Bugün senin bir derdin var Nevruz. Yoksa insanlar sana "HOŞGELDİN"demediler, kırlara çıkıp eğlenmediler diye mi küstün? Söyle bana Nevruz ne derdin var? Anlat bana. Ben de çaresini bulayım. İnsanlara anlatayım; üzmeyin Nevruzu diyeyim. Lütfen bana cevap ver Nevruz. Sakın seni çok sevdiğimi unutma.

Nevruzun cevabı

Güzel insanlar...

Yine size yeşil tepelerin arasından doğdu güneş. Yine badem ağaçları açtı çiçeklerini, yine o gün dağlar size güneşi hediye etti.

Ama sizi hiç mutlu edemedim. Hiç biriniz güne neşeyle, sevinçle, yüreğinizde coşkuyla uyanmadınız. Kırlara çıkıp, şarkılar söylayip, oyunlaroynamadınız. El ele verip doğa için bir ağaç bile dikmediniz. İnsanları, doğayı sevmeleri için çağırmadınız.

Ne demek güneş bir daha doğmayacak mı? Güneş doğmadan yapabilir mi? Hiç anne yavrusundan ayrı yaşayabilir mi? Nasıl bir anne bebeğine tebessüm etmeden yapamazsa, güneş de yeryüzüne tebessüm etmeden yapamaz. Bir anne yavrusuna kızınca, bağırınca üzülür ya hani, ama onsuz yapamaz, üzülür, ağlar. Güneş de siz onu hatırlamadınız diye ağladı. Önünü kara bulutlarla kapattı, gülümsemek içinden gelmedi. O gelin tacı gibi çiçekler, kurumuş dalları süslemeden yapabilir mi sanıyorsunuz? Ona beyaz boncuklar takıp, üzerinde bir sürü yeni can taşımadan yapabilir mi badem ağacı? İnsanlar için çalışmadan, doğaya güzellik katmadan yapabilir mi? Ne çabuk unuttunuz üzerinde taşıdığı meyveleri rüzgâra karşı koruduğunu. Onları korumak için rüzgâra karşı çırpındığı günü ne çabuk unuttunuz? Bu kadar mücadele vermiş olan badem ağacı tacını çıkarır mı sanıyorsunuz? Nasıl bir anne bebeğini beslerse, badem ağaçları da sizin hem ruhunuzu hem bedeninizi besler.

Şimdi Nevruz sizlere küsmedi, küsemedi ama siz doğayı yok edip, o cânım dereleri çamura dönüştürürseniz, çiçekleri, böcekleri yok edip doğanın dengesini bozarsanız Nevruz size güler mi sanıyorsunuz? Şimdi, güneş doğmadan, badem ağaçları çiçek açmadan, doğaya naşe katmadan yapamıyor ama, siz böyle devam ederseniz, onlar yasa bürünecek, onlar sizi bir annenin çocuğunu beslediği gibi beslemeyecek artık. Ağaçlar çiçek açmayacak, kuşlar cıvıldaşmayacak, çiçekler doğayı boyayamayacaklar, bulutlar hap ağlayacak, şehrin üzeri o kara dumanlardan görünmeyecek ve işte o zaman Nevruz size küsecek.

Doğa sizi çocuğu gibi sever, sizleri besler, büyütür, gereken her şeyi yapar ama siz onun kıymetini bilirseniz ve ona saygı duyarsanız.

FATMA MEMİŞ