Nispet

Sabah serin ve rüzgarlı olunca her şeyin tadı başlıyor. Sıcaktan bunalmış insanların böyle bir mehtabı özlemesi kadar doğal bir şey olamaz.

Güneş ışıklarının yüzüne vurduğu vakit uyanan Rıdvan zin doluydu. Pencereyi açınca ciğerlerine oksijen girmeye başladı. Her şey o kadar güzel görünüyordu ki bu gölgede olandı. Ama dışarıda güneş altına gireni yakardı. Rıdvan temizlik için banyoya girdi. İşini bitirip Odasından aşağı indi. Keyifliydi. Kahvaltısında birkaç yeşil zeytin yedi. Tekrar odasına çıktı. Sigara içecekti. Masasının çekmecesini açtı. Sigarasının bittiğini gördü. Kafası şimdiden dumanlanmıştı. Hazır bir sigara keyfini bildiği için ihmaline kızdı. Uyanınca uzun süre sigarasız kalmazdı. İlk saatlerde bakkala gidip alış veriş yapmak ona zor gelirdi.

Aşağıya indi. Ayakkabılarını giyip yola çıktı. Hava biraz sıcaktı. Keyfini bozamazdı. Öğrencilerin kiraladığı evin önündeydi. Başını çevirip baktı. Üniversitenin hemen ileride olması onlar için önemliydi Yurt hayatı daha kolaydı. Evde yaşamak ise özgürceydi.

Bakkala gelmişti. Tezgahtar Metin sıcaklığın verdiği rehavetle mayışmış bir şekildeydi. Konuşmaya istekli görünmüyordu.

Rıdvan “Şu maden suyu olmasa bu sıcaklıklar çekilmez. Ver bana iki soda.” Dedi.

Metin oturduğu yerden kalktı. Soğutucu dolabını açıp iki soda aldı. Birini açtı. Rıdvan’a verdi. İçecek soğuktu. Asiti kendinden olan maden suyu zihnini açıyordu. O keyifle Metin’e “ sana bir fetva söyleyeceğim. Türkçe müzik dinlemek ahlakı bozuyor. Çünkü anlıyorsun. Çeksene elini. Kırıcan mı belimi. Bu ne demek. Utanma kültürümüz böyle çiğneniyor. Özellikle pop müzik denen şey ahlakı hep şarkı sözleriyle bozuyor.” Dedi.

Metin “ ona kalacak olursan dediğinden her yerde var. Başa çıkamazsın ki.” Dedi.

Rıdvan “bu söylediklerim biraz olsun doğru değil mi?” dedi.

Metin “ doğru ama başka ne dinleyeceksin.?” Diye konuştu.

Rıdvan “dinlemek istiyorsan yabancı müzik var. Hiç olmazsa dilini anlamıyorsun. En iyisi hiç müzik dinlememek, dedi. Ekledi. Türk sanat müziği dinleyebilirsin.”

Metin'deki ketumluk nüksetti. Rıdvan’ın sözüne karşılık vermedi.

Müşteri gelmişti. Genç bir kızdı. Metin’den ekmek istediğini söyledi.

Metin “poşeti al. Oradan doldur.” Diye ekmek dolabını işaret etti. Ardından kıza sordu. “Ne yapıyorsun Elif.?”

Elif “ Şimdi gidince abimle oyun oynayacağım.” Diye karşılık verdi.

Rıdvan araya girdi. “Abinin ismi ne senin?” diye sordu.

Elif “ İsa” dedi.

Rıdvan tekrar “ Ramea’nın abisi var mı?” diye sordu.

Elif “var”dedi.

“Adı ne?”

 “Mustafa. Yalnız abimden iki yaş küçük.”

Rıdvan “ ben Ramea’nın abisi olduğunu bilmiyordum. Gerçekten abisi var mı?” diye sordu.

Eilf “ne diyorsun sen ya?” diye söylendi. Kız ifade yeteneğini yitirmiş gibiydi. Rıdvan sorusunu birkaç kez yeniledi. Kız dışarı çıktı. Söylenmeye başladı. “Ne diyorsun sen ya?”

Rıdvan “benimle dalga geçiyorsunuz. Bunu kabul etmiyorum.” Dedi.

 Metin araya girdi. “Boş ver. Cevap verme.” Dedi.

Rıdvan sodasını bitirmiş, sigarasını da almış çıkıyordu. Metin ardından “Allah bereket versin hacı Rıdvan abim.” Diye söylendi.

Rıdvan “hayırlı işler.” Demekle yetindi. Ketumluk yerini iltifata bıraktığı için keyifliydi. Diğer taraftan güneş başına vuruyordu. Elini kafasına koydu. Bu şekilde sıcaklığın yoğunluğunu düşürecekti. Aksi halde baş ağrısı için hap atabilirdi.

Evine geldi. Babası Hüseyin hala çalışıyordu. Evin önünde çimento ile karışık kumu su ile harç yapıyordu. Karışımı cümle kapının önüne dökecekti.

Rıdvan eve girip odasına çıktığında acele ile sigara paketini açtı. Bir tane alıp yaktı. Duman oksijen gibiydi. Sonra sigarayı tablasına koydu. Üzerini çıkardı. Banyoya girdi. Mis gibi soğuk su altında iliklerine kadar üşüdü. Bir süre sonra banyodan çıktı. Üzerini giydi. Aklına o an Metin’in Elif ile konuşması geldi. Dini bütün biri böyle yapmasıyla gerisi gelirdi. Ama o kız ile konuşması sünepeliğinin kamufle edilmesi gibi. Metin o an sanki nispet yapıyordu.

Tuna M. Yaşar