Nitelikli azınlık

Türkiye’de %oo (on binde) 1 oranda, yani 7.200 kişi ayda 1 veya daha çok kitap okuyor.

Türkiye’de (bloglar sayesinde) %oo 1 oranda, yani 7.200 kişi ayda 1 veya daha çok metin yazıyor. Bunlardan 5 yıl içinde kitap bastıranı 7 kişi civarında.

Türkiye’de kitabı basılmış yaşayan %oo 1’den, yani 7.200’den az kişi var.

Türkiye’de üniversitelerde çalışan 100.000 kişinin (%o 1’in) üzerinde akademisyen var. Bunlardan kitap bastırmış olanları 1.000 kişiden (%ooo 1 gibiden) az.

Türkiye’de global kritere göre, %oo 1 oranda, yani 7.200 dahi var. Bunlar, 10’arlık 7 yaş dilimine eşit olarak dağılmış durumda ve 40 yaş yukarısı beynini pek kullanmıyor durumda.

Türkiyede global kritere göre %o 1 oranda, yani 72.000 dolar milyoneri var.

Türkiye’de olsa olsa 72 kişinin (%oooo 1’in) kendi adına kayıtlı patenti var. Patentler şirketlerin tekelinde. Bu konudaki dünya rekoru, 4.000 küsur ile yaşayan birine (Kia Silverbrook) ait.

Bu altkümelere baktığımızda, bunların arakesitinin pratikte 0 olduğunu görüyoruz.

Yani:

Akademisyenler okumuyor ve yazmıyor.

Dahiler de okumuyor ve yazmıyor.

Okuyanlar ve yazanlar patent almıyor. Zengin de olmuyor.

Okuyanlar yazmıyor, yazanlar okumuyor.

Zenginler para kazanmak hariç, hiçbirşey yapmıyor. Ancak tıp alanında çalışan doktor profesörlerin içinde dolar milyoneri var ama onlar ne kitap okur, ne kitap yazar, ne de akademisyen sayılır.

Görebildiğim kadarıyla G-8 ülkelerinde, okuma ve yazma oranı artsa da, genel bir okuyarak cahil kalma (üniversite 1 düzeyinde hiçbirşeyi bilmeme) durumu ve diğer koşullarda aynı olma durumu var.

Buna bilim ve felsefe alanındaki kitapların az yazıldığı ve az okunduğu genel durumunu eklersek, yazının 6.000. yılında global aktif okuryazarlığın pratikte sıfır olduğu sonucuna varırız.

O zihinsel / kültürel nitelikli azınlık bol okur üyeleri de, kitapçı olarak 25 yıldır bizzat gözlediğim üzere, hiçbir okuma veya yazma planı programı olmadan, rasgele 25-50 giden bir yolda yürüyüp, ölürken pek pek lise mezunu düzeyinde genel bilgiye sahip bireyler olarak, kendi yalnızlık adalarında yaşıyorlar.

Hayır, ne cep telefonu, ne de televizyondaki sosyal medya programları, kimseye zihinsel / kültürel hiçbir katkı yaratmadı. Kitlelerin söz hakkı bulması, sosyal demokrasiyi evriltmiyor, tam tersine önyargıları pekiştiriyor, yani bilgiyi engelliyor.

Le Goff bunu bilimci-yazar ve ile öğretmenin konumunun ayrılmasına bağlar.

Ülkü, bunu insan türünün cahil ve aptal kalma şıkkını kalıcı olarak seçtiği yönünde yorumlar.