Niyazimin inadı

Ortaokul öğrencisi olduğumuz yıllarda, İbrahim, Ömer'in en iyi anlaştığı arkadaşlardan biriydi. Onun da en sevdiği şey Niyazi'yle dalga geçmekti.

Niyazi, onlardan bir üst sınıfta okuyordu. Burnunun büyüklüğünden söz edilince çıldırırdı adeta. Okul müdürünün altıncı kolu diye bilinirdi.

İbrahim sık sık “ Niyazi, çevir o burnunu karşımdakini göremiyorum” der ve Niyazi'yi delirtirdi.

Köyümüzün doğusu bağlarla kaplıydı o yıllarda. İbrahim’le Ömer bisikletlerine binmişler, Ömer'in dedesinin bağına üzüm yemeye gitmek için yola koyulmuşlardı. Yolun önemli bir kısmı abartısız diz boyu toz haline geliyordu; kağnıların, at arabalarının, koyun sürülerinin gidip gelmeleriyle. Köyün dışına çıkmışlardı ki, bir de ne görsünler bizim Niyazi kuzularını otlatmaya gidiyor dağa doğru. Onları görünce, İbrahim’in “ Çek şu burnunu” demesine fırsat bırakmadan çoban köpeklerine onları işaret ederek “ Tut kısı kısı” diyerek üstlerine saldı. Köpekler son sürat koşarak saldırdılar. Bisikletlerden indiler. Sırt sırta verdiler. Bisikletleri etraflarında döndürerek kendilerini korumaya çalıştılar köpeklerden. Oşşşt bile demedi Niyazi efendi. Köpekler sürünün uzaklaşmasıyla kendiliklerinden vazgeçerek düştüler sürünün ardına.

Yıllar sonra memur oldu bizim Niyazi. Ömer muhtar adayı olduğunda ona altı sayfadan oluşan bir yazı getirmişti. O günkü muhtarın yolsuzlukları ve usulsüzlükleri vardı, Ömer'in hala dosyasında sakladığı o yazılarda.

Emekli oldu, muhtar olmak istiyormuş ama kimse ona sen aday ol dememiş.

Ömer ikinci kez aday olmuştu. Bu defa Ömer'e karşı, yolsuzluklarını, usulsüzlüklerini çıkarıp verdiği adamla işbirliği yaptı. Karşısındaki adayın yanında yer aldı. Seçimi kazanmasına katkı sağladı.

Şimdi etliye sütlüye karışmayan abdestinde namazında bir adam oldu Niyazi efendi. “Yetmez ama evet “ diyenlerin yaşadıklarını yaşıyordur şu anda da, vicdanı ile baş başa, kimbilir?